Belki de yoktun sen,
Zamanda boğulurken güneş,
Hayalini özledim, Durgun ve duru bir sabahın, Doğuşunu,güne. Yalnızlığın üşüyen elleri, Tüm çıplaklığıyla dokunduğunda,ruhuma, Hatıralar canlanırdı, Göz yaşlarına mahkum olmuş gözlerimde. Karışır kelimeleri,hayatın, Unuttuğumda gökyüzünün rengini, Olur da,çaresizliği yüreğime dokursa,gece, Sen ol,son kez,çalan kapıyı. Kim bilir,kaç gün, Her gece,kapını çalandım ben, Açmadın,bilmem Belki de yoktun sen. Bu akşam, Yitirilmiş bir yaşamdan,ne kaldıysa geriye, Aşka çıkan yollarıdır,hepsi, Yalnızlığımın. Gece, ruhumun özgürlüğüne sunarken,aşkı, Sessizce, Yorgundu hayaller,hem de çok, Bu yüzdendi savaşım,inan,kendimle. Yıllar,acı verir oldu yüreğime, Avuçlarımda kaybolunca zaman, Çok zor,beklemek, Yenilmeden hayata. |