-Başlıksız-
düş yorgunu kızıl ışıklar vurur bir akşam üstü
beyaz dallarına... farkına varmak ağır gelir bazen, sonbaharın bittiğinde teslim olduğunu görmek kışın yorgunluğuna... üşümek en kötüsüdür sevgilinin kollarında yalnız kalmak gibi oysa başkasına ihtiyacın olmadığında nasıl bir his yokluğunu hissetmek, hic sahip olmadıklarının. ya ait olamadığın o yerleri özlemek? üşümek en güzelidir kayboluşların sarılırken kendine hayallerini yakıp içinde ısınırken derin bir iç çekip sönmesin diye ateşin, nefesini usulca dudaklarının arasından bırakırken... uyanmasın diye sevgilini öpmeye bile kıyamazken üşümek o gecenin sabahında diğer yarısı boş bir yatakta uyanmak gibi bu bir rüya deyip uyanmamaya çalışırken.... |