Dalına yük yaprak
Toprak yağmur damlasına asalak
Mutluluk hep yasak

Sevdasına kul gönül
Özünde sözü yılgın
Sözünde ömrü bıkkın

Saksıda gülü solar da
Kaya dibinde ne çiçekler açar
Çığlık çığlık özlem yakarda
Müzmin sancılar eşiğinde
Ne güneşler batar
Ne zemheri ayazında
Çıkmaz yollar buz tutar


hayatında mutluluğu yakalayamamış bir yüreğin çığlıklarıydı, okuduğumuz...
hep acı, hep hüzün...beklenen mutluluk bir bir türlü gelmemiş...

hani deriz ya insan dış dünyayı olduğu gibi değil de düşündüğü gibi görür...işte acılar içinde
kıvranan yüreğin dış dünyayı algılayışı...her şey olumsuz...
yaprak dalına yük, toprak asalak, mutluluklar yasak...
çığlıkların, acıların, kışların-kıyametlerin özlemlerin ardı arkası kesilmez...
yürek mutlu olsaydı dış dünya tamamen güzelliklerle bezeli olacaktı halbuki...

Yok artık!
Mateminde sevdasına yanmak
Gün doğurmayacak gecelere adak adamak

Her ne varsa kabul
Kırdım sebat zincirini
Mahur bakışlardan süzülenin son sözü
Kendine aşık kimseye olmaz kul
Kökleri yer etsede sende
Dalı, budağı dışarda
Çiçekleri hep başkalarında
Kara yağız kışlar
Kışla kurar ömür boyu kapına

yukarıda bahsettiğimiz dış dünyayı algılayış biçimi son mısraya kadar devam eder...
çünkü gönül aradığı mutluluğu bir türlü bulamamıştır...

hem görme, hem duyma, hem dokunma, hem de koklama duyuları
hatta mecazi olarak tat alma duyusu da şiirde hissediliyordu...yani beş duyumuzun beşiyle de bu şiiri algılayabiliyoruz...şiir adına harika bir zenginlikti....

sonuç olarak;
zengin içeriği,
sağlam kurgusu,
kendinden emin söyleyişiyle mükemmel bir şiirdi...şaireyi yürekten kutlarımmm
haz aldım, kudela bıraktım sayfanıza...selam ve sevgiyle....