Daðlar uzar sýra sýra,
Daðlarý uçsuz bucaksýz yollar aþar.
Tozlu yollar,
Uzaklardaki bizim köylere gider.
Köy yollarýndaydý
Bir baþýna.
Belki yarým asýr önce.

Gece gündüz demeden
Karlý daðlarý aþtý,
Çakal sürüleri çýkardý yolarýna
Acýmasýz çýðlýklar atarak,
Hissettirmezdi korktuðunu
Köyüne ulaþýnca
Unuturdu yorgunluðunu,
Korkuyu.

Korku kol gezerdi,
Unutulmuþluðun ötesinde.
Adý ölümdü korkunun,
Bu yüzden herkes suskundu,
Beþikteki bebeler bile!
Aðlayamazlardý korkudan.

Türkülerle paylaþmýþtýr
Yalnýzlýðýný,
Bitmek bilmeyen gecelerde…
Hastalandýðýnda,
Derdinin dermaný olmuþtur
Hasret türküleri…
Sevdasýnýn ezgilerini yüklemiþtir,
Daðlarýn doruklarýndan esen
Serin rüzgarlarýn uðultusuna
Yavuklusuna ulaþtýrmasý için.

Sen,
Karanlýðý aydýnlatýrken,
Nice fýrtýnalý günler geçirdin!
Kimileri, komünist dedi sana.
Kimileri, solcu;
Kimileri, saðcý dedi,
Kimileri faþist!
Kimileri de gerici…
Oysa sen;
Daðlarýn doruklarýnda,
Al bayraðýn destanýný yazýyordun
Minicik yüreklere...

Kimileri seni kitaplarýnla tehdit etti.
Çünkü yasaktý okumak.
Hatýrlýyorum,
Kitaplarýný maðaralara sakladýðýný…
Biliyorlardý
Senin en güçlü silahýnýn bilgi olduðunu…

Sürgün yediðin de oldu,
Zindanlara atýldýðýnda…
Umursamadýn,
“ Bunlar da geçer” dedin,
Zindanda da olsan,
Memleketinin uzak köylerini,
Uzak kaldýðýn köylerdeki
Bebeleri düþledin hep.

Baþöðretmeninden aldýðýn meþaleyi,
Kuþaktan kuþaða taþýdýn.
Çaðlarý aþtýn
Bir ömür uzunluðundaki
Kýsacýk zaman sürecinde…

Etrafýný aydýnlatan bir mum gibi
Eridin belki,
Ama yok olmadýn,
Sadece görünmez oldun.
Biliyorum,
Kimselerin bilmediði
Bir yerde yaþýyorsun þimdi…
Bir dað köyünde,
Veya bir daðýn yamacýnda
Bir demet çiçek süslüyor mezarýný.

Sen,
Bize vatanýmýzý sevmeyi öðrettin.
“Suyun uyuduðunu,
Düþmanýn uyumadýðýný”,
Öðrettin!
Uyumuyor düþman, öðretmenim
Uyumuyor…
Sen,
Bize, kim olduðumuzu öðrettin.
Sen,
Bize kim olduðumuzu öðrettin.