Dağlar uzar sıra sıra,
Dağları uçsuz bucaksız yollar aşar.
Tozlu yollar,
Uzaklardaki bizim köylere gider.
Köy yollarındaydı
Bir başına.
Belki yarım asır önce.

Gece gündüz demeden
Karlı dağları aştı,
Çakal sürüleri çıkardı yolarına
Acımasız çığlıklar atarak,
Hissettirmezdi korktuğunu
Köyüne ulaşınca
Unuturdu yorgunluğunu,
Korkuyu.

Korku kol gezerdi,
Unutulmuşluğun ötesinde.
Adı ölümdü korkunun,
Bu yüzden herkes suskundu,
Beşikteki bebeler bile!
Ağlayamazlardı korkudan.

Türkülerle paylaşmıştır
Yalnızlığını,
Bitmek bilmeyen gecelerde…
Hastalandığında,
Derdinin dermanı olmuştur
Hasret türküleri…
Sevdasının ezgilerini yüklemiştir,
Dağların doruklarından esen
Serin rüzgarların uğultusuna
Yavuklusuna ulaştırması için.

Sen,
Karanlığı aydınlatırken,
Nice fırtınalı günler geçirdin!
Kimileri, komünist dedi sana.
Kimileri, solcu;
Kimileri, sağcı dedi,
Kimileri faşist!
Kimileri de gerici…
Oysa sen;
Dağların doruklarında,
Al bayrağın destanını yazıyordun
Minicik yüreklere...

Kimileri seni kitaplarınla tehdit etti.
Çünkü yasaktı okumak.
Hatırlıyorum,
Kitaplarını mağaralara sakladığını…
Biliyorlardı
Senin en güçlü silahının bilgi olduğunu…

Sürgün yediğin de oldu,
Zindanlara atıldığında…
Umursamadın,
“ Bunlar da geçer” dedin,
Zindanda da olsan,
Memleketinin uzak köylerini,
Uzak kaldığın köylerdeki
Bebeleri düşledin hep.

Başöğretmeninden aldığın meşaleyi,
Kuşaktan kuşağa taşıdın.
Çağları aştın
Bir ömür uzunluğundaki
Kısacık zaman sürecinde…

Etrafını aydınlatan bir mum gibi
Eridin belki,
Ama yok olmadın,
Sadece görünmez oldun.
Biliyorum,
Kimselerin bilmediği
Bir yerde yaşıyorsun şimdi…
Bir dağ köyünde,
Veya bir dağın yamacında
Bir demet çiçek süslüyor mezarını.

Sen,
Bize vatanımızı sevmeyi öğrettin.
“Suyun uyuduğunu,
Düşmanın uyumadığını”,
Öğrettin!
Uyumuyor düşman, öğretmenim
Uyumuyor…
Sen,
Bize, kim olduğumuzu öğrettin.
Sen,
Bize kim olduğumuzu öğrettin.