0
Yorum
8
Beğeni
5,0
Puan
45
Okunma
Kar yağıyor;
sessiz bir gecenin
bembeyaz nefesi
yüzümü üşütüyor.
Ama içimde
aynı ateş,
aynı sızı;
kül sandığım yerlerde bile
korlar kıpırdıyor.
Yürüyorum.
Ayak izim
birer birer
karın üstünde siliniyor;
sanki toprak bile
beni hatırlamak istemiyor.
Anılar
gözlerimin önünden geçmiyor;
bir rüzgâr gibi
yanağıma çarpıp
eriyen kar tanesi gibi
dokunmadan kayboluyor.
Gülüşün,
sesin,
dönüp bakmayan gözlerin…
Hepsi
avuçlarımda eriyen
birer kış masalı.
Neden
gösterdiğin o bahar
yarı yolda
kışa döndü?
Neden
ben
mevsimsiz kaldım?
Sözlerde derler ki
su ateşi söndürür.
Göz ağladıkça
neden
yürek yanıyor?
5.0
100% (4)
