Hanidir yazamıyorum sana..
Unuttum sanma!
Sadece aram yok bu sıralar satırlarla,
Sen üstüne alınma!
Düşmüyor yakamdan asaletsiz hatıralar,
Diner belki zamanla..
Acıların demi vururken kırılmış camlarıma,
Bende geçmeyecek türden emanet bir yara,
Haysiyet yoksunu kelimelerimin arasından,
Müebbet çilelerime yaslanmışcasına,
Yalnızlığa mahkum koca bir şehirde,
Sanki ömür boyu boynuma prangalı...


Susmak bazen konuşmaktan daha elemli,
Serçeyi göğe küstürmenin de sırası değildi,
Sessizliği dinliyorum kuytuda en derinden,
Payıma ne düşmüşse dertlerin imbiğinden,
Rol çaldım durup dururken sözcüklerden,
Bir yığın serzeniş arasında ağardı renklerim,
Her buluta asılı kaldı emzirilmemiş düşlerim,
Her sabah yılların ağırlığı aynamda şahidim..


Tanıdık simalar cirit atarken seceremde,
Hayal kuşlarım gelmez oldu pencereme,
Sığmıyor faniliğim kül tutmaz kefenlere,
Takvim yapraklarıma kaç gece gömülü,
Düşünmüyorum bu sıralar fazla ölümü...


Arada aşık olmayı da denemeli insan,
Vitrinimde zamanın sarkacı en acı hüsran,
Ben tüm aşklarımın acemisiyken,
Tüm ayrılıklarımın da ustası oldum bilerek,
Yerim yok artık hiçbir hikayede,
İçimde uğurlanmamış tanıdık bi sızı..
Ben hep sevdim de;
Galiba hiç sevilmedim..
Bil istedim...