Gece,
omzuna eğildiğinde
adını sorma.
Bazı karanlıklar
yalnızca öğretmek için gelir.

Yere değdi alnın
bu bir yenilgi değildir
toprakla yapılan
kadim bir anlaşma.
Çünkü insan,
en çok orada hatırlar
nereden yaratıldığını.

Kalbin dar bir odadır bazen,
duvarları nefes almaz.
Ama bil ki geçicidir.
Bir yerinden mutlaka
inşirah sızar.

Sessizlik
en derin zikirdir.
Söz bittiğinde başlar
hakikatin dili.
Kulak değil,
kalp duyar onu.

Yaraların var
saklama.
Oradan yürür nur.
Işık,
düz yollardan gitmez
çatlakları sever.

Düştü mü,
kaldır.
Ama aceleyle değil.
Bir secde kadar eğil,
bir dua kadar bekle.
Çünkü her düşüş
göğe açılan
ters bir kapıdır.

Umut,
yüksek sesle konuşmaz.
Bir emanet gibi
içinde durur.
Zamanı gelince
adını sen koymadan
kendini hatırlatır.
Selma Çanakçıoğlu[ /kalin