Zor dönemlerin karanlık satırları dökülüverdi notalarıma.
Bir kaçıştı bu; yüksek seslerden değil, sessizliğin içindeki o anlamsız bakışlardan… Yüz yüze gelindiğinde söylenecek tek bir cümle bulamamanın çaresizliğinden. İnsan bazen kaçarken koşmaz, olduğu yerde donar; ben de öylece kaldım.

Yaralıydım. Kırılgandım. Ama tuhaf bir inat vardı içimde. Hayatın beni ittiği yerden doğrulup dimdik durmayı öğrendim. Eğilmedim. Ne bir pişmanlığın önünde, ne de bana “alış” diye dayatılan her şeyin. Yenilmek başka bir şeydi, vazgeçmek bambaşka. Ben ikincisini hiç beceremedim.

Bizimkisi büyük bir sevdaydı, öyle söylendi hep. Ama büyüklük, iki yüreğin aynı anda atması değilmiş meğer. Benim tarafımda fazlaydı bu sevgi; tek taraflı bir yük gibi omuzlarıma binmişti. Sen hayaller satın alırdın, parlak ambalajlara sarılı. Sonra sıkılınca, beş kuruşa satar giderdin. Ben ise senin uğrunda her şeye karşı duracak kadar saf, aldatıldığını en son anlayacak kadar geç kalmıştım.

Şarkının nakaratı o an yazıldı. Bir öfkeyle değil, garip bir acımayla. Seni düşündüm; geçmişin içinde debelenirken, bana ait olup da sende kalan fotoğraflara bakışını. O an fark ettim: Izdırap bana değil, sana işleyecekti. Ben acıyordum sana. Bu, en ağır yenilgiydi belki de.

Köprü kısmında kalbim konuştu. Gururla acı arasındaki o ince çizgide yürüdüm. Sen, hayalleri çalarken yüzünü bile kızartmayan taraftın. Ben, gururunu her şeyin üstünde tutup sessizce çekilen. Hayatına girip çıkmış olabilirdim ama şunu biliyordum; başına gelen en güzel şey olarak kalacaktım. Ve evet, en son hayalin ben olacaktım.

Enstrümanlar sustuğunda odada yalnızdım. Duvarlar dinliyordu, gece şahitti. Şarkıyı başa sardım, bir daha dinledim. Bu kez aynı yerden canım acımıyordu. Çünkü artık biliyordum: Bu şarkı bir vedanın değil, onurlu bir kalışın hikâyesiydi.

Ve ben, kaçtığımı sandığım yerden, aslında kendime varmıştım.

Yine bir Aralık akşamı ve tam 20 yıl önce...

22 Aralık 2005