0
Yorum
3
Beğeni
5,0
Puan
34
Okunma
Kendini Arayanın Hikâyesi
Kendimle savaştım, kendimle barıştım,
Nefs ateşinde piştim, küle karıştım.
Bazen kayboldum içimde ey can,
Hira’ya sığındım, sustum bir zaman.
Ebû Bekir gibi sır oldum derin,
Adımı sildim, zikre döndü dilim.
Yusuf olup indim kuyuma benim,
Bir kervan bekledim, sabırla, emin.
Yakup oldum, Yusuf diye inledim,
Gözüm kör oldu, gönlümle gördüm.
İğne iplik oldum, derya diktim ben,
Damlayken denizi aradım hemen.
Yunus oldum, içime çekildim,
Kadehle yandım, tespihle eğildim.
Kaf Dağı’nda Anka sandım nefsimi,
Nuh oldum, tufanda aradım gemimi.
Bir ses dedi: “Ey kendini arayan,
Ben sana senden yakınım her an.”
Bildim ki arayan da, aranan da bir,
Tövbede yok oldum, kaldı yalnız Sır.
5.0
100% (2)
