Hülyaca Manileri

Elma attım nar geldi
Kıyı köyden yâr geldi
Beşibirlik deyince
Kaynanama zor geldi

Oynadı oynak köçek
Birde halay çekecek
Meydanada çıkınca
Koca Hanay dar geldi

Sokakta dibek taşı
Kızlarla dolu başı
Toplanıp seyre durmuş
Gelinlerin yoldaşı

Ah ördeğim gövelim
Kazan taştı evelim
Bulguru ince olsun
Dök dibekte dövelim

Ocakta bulgur aşı
Taşı hereni taşı
Kör olası kaynana
Üstüme yıktı işi

Yayıgı yaynat diyor
Aşkarı kaynat diyor
Düğünlerde tef çalıp
Kızları oynat diyor.

Karşıda kerpiç yapı
İçinde mavi kapı
Evden habersiz ayyaş
Geziyor kapı kapı

Rafda dolu tencere
El vurmadım incire
Agdalar kutu kutu
Açıgıdı pencere

Bahçede gül açıldı
Kokuları saçıldı
Gelin altın deyince
Dügününden geçildi

Dere akıyor dere
Suyunu sere sere
Bıldırdan bir yar sevmiş
Onu kimler evere

Yeniköy bucağında
Tırpanı kucağında
Terlemiş ot biçiyor
Öğlenin sıcağında

Adabelden taş söker
Yorulsa köye çeker
O zamanın fakiri
Yokluga boyun büker

Elimde mendil moru
Kızlar giyer al moru
Gurbet ele düşürdü
Ayrılık çalar zoru

Dağ başında kar oldum
Yokluğuna var oldum
Ömür geldi geçiyor
Gençken ihtiyar oldum.

Testim kırık su sızar
Geziyor çarşı pazar
Nerede bir iş duysa
Oradan sıvışır uzar

Ay doğar dağ başına
Işık düşer taşına
Söz verdide gelmedi
Uyuz olup kaşına

İnek çıktı merada
Çan sesleri ovada
Yolda yolcusu varmış
Agzı dili duada

Ovada kuzu meler
Çukurda höllük Eler
Ah şu kadersiz gelin
Koca işlere yeler

Hülya Ekşi