Anlayabilmek seni...
Düşüncelerini, fikirlerini...
Anlayabilmek yüreğinde harlanan kor ateşi;
Çıplak ellerimle söndürürdüm belki, umut gözyaşlarımla.
Sevebilmek seni; kuru toprağa düşen bir yağmur tanesi gibi...
Belki de hislerim yeni çiçekler açardı baharı gören yüreğinde.
Ben anlardım oysa;
Sen anlamadın bu bencil olmayan, edebiyat düşkünü budalayı.
Körelmiş sanat duygularını yakıp, küllerini başımdan aşağı döktün.
Sevmek boşuna masraf mıydı kapitalist sistemlerde?
Demek ki boşunaymış sevgi için yol teptiğim, karanlık ve dikenli yollardaki yolculuğum.
Hayır, hayır!
Boşuna değil.
Sevgi ekmeli, sevgi ekmeli yüreğimizin derinliklerine.
İşte o zaman, işte o zaman;
Özgürlüğüne kavuşan bir keklik gibi kanat çırparak yükselecek umutlarımız.
Sen vefasız, duygusuz ve sevgisizsin diye dünya durmayacak.
Küsmeyecek bahara çiçekler, kuşlar ise gökyüzüne.
Maviliği bozulmayacak engin denizlerin,
Toprağı kurak bırakmayacak bulutlar.
Sen sevmiyorsun diye sevgi bitmeyecek.
Bir gün, ama mutlaka bir gün;
Yüreğin anladığında unutma, sevgi sana küsmeyecek.