İsimsiz Bir Aşk Hikâyesi

İlk günah kadar masumduk,
Bir elma düşerken kalbimize
Toprağın suskunluğunda öğrendik
Sevmek, eksilmekmiş meğer.
Çıplak kaldı ruhumuz,
Ve yine de utanmadık aşktan.

Çölün ortasında bir bakıştım ben,
Adın dudaklarımda yanık bir dua.
Yürüdüm, yürüdüm, bitmedi yol,
Her adımda seni biraz daha kaybettim.
Aklım çöle su aradı,
Kalbim sadece seni.

Dağlar girdi aramıza,
Taş sert, kader inatçıydı.
Kazdım durdum geceyi,
Umudun kanayana dek.
Bir ses vardı uzaktan,
“Vazgeçme” diyen.

Bir ev yandı içimde,
Camları çocukluğumdu.
Düştüm, kalktım, güldüm,
Dünya beni kırmasın diye.
Bir masal tuttum elimden,
İyiliğe inanmak gibi.

Bir şarkı dolandı saçlarıma,
Kırık, naif, biraz yaralı.
Ağladım ama sakladım,
Gülmek bana yakışsın diye.
Sevmek bazen susmaktı,
Bazen en yüksek sesle.

Sonunda anladım:
Aşk ne kavuşmak ne ayrılık.
Bir ömür taşımakmış
Adını söylemeden.
Hâlâ inanıyorum,
Kalp düştüğü yerden çiçeklenir.