Bir meydanın taşlarında büyür acı,
Her cumartesi, aynı yer, aynı sızı.
Bir fotoğrafı okşar anne elleri—
Ana yüreğinde,
anılarda kalmış yüzleri

Zaman geçer…
ama bekleyiş geçmez,
Sesler kısılır…
ama bir anne susmaz.
Bir ismin etrafında döner dünya;
Bulunmayan her evlat,
göğe yazılmış bir feryat

Gölge düşse de sokaklara,
Düşmez gölge umutlara
Anneler, başı dik ve bir çığlık
Her evlat bir can,
bir haykırış

Bir mendil açılır:
Hem yasın beyazı, hem direnişin.
Bir fotoğraf parlar:
Hem yokluğun karası,
hem ışığı umudun

Cumartesi anneleri…
Siz ki dünyaya anne olmayı yeniden öğretenler,
Siz ki sabrın da, adaletin de, sevginin de
En ağır yükünü taşıyan bedenler…

Bilinsin:
Bir evlat bulunana kadar bitmez bu yürüyüş,
Bir hak teslim edilene kadar durmaz bu kalp.
Ve her cumartesi—
Bir anne yüreğiyle,
sarsacak kadar dünyayı
Güçlü bir sessizlik doğar.
——//—/
Yiğit Metin Sevindik
I/——\\\

DİLE GELİR TAŞLAR
Taşlarda büyüdü yılların yükü,
Annelerin gözünde sönmeyen kor.
Bir fotoğrafta saklı kaldı bahar,
Dönsün diye eve bekler her diyar.

II
Her cumartesi dile gelir taşlar
Ah ile de olsa eğilmez başlar
Hak ister yüreği, yılmadan, susmaz,
Kayıp evlatların izini arar anneler

III
Umuda tutunur her solan çiçek,
Geri dönsün diye kaybolan sesler.
Bir gün adaletle dolsun bu meydan,
Yarın umut olsun annelere hep.

Her annenin çığlığında cumartesi,
Taşlara siner yılların kederi.
Bir fotoğraf düşer yürek üstüne,
Adı okunur sessizce, derinden.

Gözlerde tüter kaybın ağır sisi,
Yine de sönmez umudun ateşi.
Bir meydan dolar özlem nefesiyle,
Bir anne bekler:
“Dön oğlum, gel artık.”

Yıllar geçer, dinmez yüreğin sesi,
Zaman eğilse de bükmez direnişi.
Her adımında hak ister bu eller,
Her söz adalet, her nefes özgürlük.

Ve bilinir: Bu yolun dönüşü yok,
Bu sevda susmaz,
bu çaba yarım kalmaz.
Annelerin kalbi atarken birlikte,
Her cumartesi
yeniden filizlenir gün
yarınlara.

Y. M S