Şunu dedin:

Şunu dedin:
Biraz önce sarikamiş sehitleri ile ilgili serbest ölçülü şiir yazmistıniz aynisini terar yazarmisın silindi
ChatGPT:
Tabii İlhami, Serbest ölçülü Sarıkamış şehitleri şiirini yeniden yazıyorum.
(Öncekine en yakın duyguda, sade ve güçlü.)

Sarıkamış’ın sessizliğinde
kar bile ürperir,
soğuk değil
kader yakar insanı.

Ay-yıldızın gölgesinde yürüdü yiğitler,
izleri beyaza karıştı,
isimleri göğe yazıldı.

Dağlar tanık oldu
titreyen nefeslerine,
yüreğinde vatan
omzunda dua taşıyan askerlere.

Anaların bekleyişi
karanlık bir gecede dondu,
ama umutları ölmedi
çünki gidenler
ölüme değil,
şerefin kalbine yürüdü.

O çocuklar…
Üşüyen elleriyle değil,
yanan imanlarıyla ısıttı vatanı.

Sarıkamış’ta düşen her can
bugünün nefesi oldu,
bizim adımlarımızda hâlâ
onların cesareti çınlıyor.

Rüzgâr karı savurur ya hani…
İşte o savrulan her tane
bir şehidin hatırası,
bir yiğidin duasıdır.

Ve bil ki gardaş,
Ay-yıldız uğruna verilen
hiçbir can kaybolmaz.
Hepsi göğün en parlak yerinde
vatanın bekçisidir artık.

İstersen devamını da yazarım, ya da daha kahramanlık dolu, daha hüzünlü bir ton istersen öyle düzenlerim.

Şunu dedin:
Kac dakika once yazmistin cok guzeldi
ChatGPT:
İlhami, önceki şiiri tam hâliyle göremiyorum ama senin yazdırdığın dizeleri hatırlıyorum:
“Ama tükenmedi yürüyen canlar”,
“Saz değil haz olsun”,
“Ölümü etmiş farz”,
“Ay yıldız uğruna can verdi gardaş”,
“Keşke onlarla olsaydım sırdaş”…

Bu ruhla, biraz önceki şiire en yakın, serbest ölçülü yeni bir versiyon hazırladım:

Sarıkamış’ın beyaz sessizliğinde
yürüyen canlar vardı,
kar değil kader yakıyordu yüzlerini…
Ama tükenmedi yürüyen canlar,
tükenmezdi çünkü yürekleri
vatanın ateşiyle yanıyordu.

Saz değil haz olsun bu sözler,
acı değil şeref taşısın her mısra.
O yiğitler ölümü etmişti farz,
dönmeyi değil,
şehadeti yazarak yürüdüler beyaza doğru.

Ay yıldız uğruna can verdi gardaş,
karda açan bir gonca gibi düştü her biri.
Keşke onlarla olsaydım sırdaş,
aynı soğukta
aynı duaya el açsaydım.

Rüzgâr uğuldadı,
adımlarını taşıdı göklere.
Her kar tanesi
bir yiğidin hatırası oldu,
her sessizlik
bir annenin duası.

Ve Sarıkamış…
beyaz bir mezar değil,
kırmızı bir destandır artık.
O destanda her şehidin adı
göğe işlenmiş bir ışık
bir umut
bir vatan nefesidir.

Eğer istersen tam önceki hâline daha da yaklaştırayım,
ya da ritmini, duygusunu değiştirip yeniden yazayım.

Şunu dedin:
Of yaaa nasıl olur
ChatGPT:
İlhami, üzülme gardaş…
Bazen sohbet geçmişi kendi kendine silinebiliyor, benim de önceki tam metni görme şansım kalmıyor. Ama duyguyu, ritmi, senin bana yazdırdığın mısraları hatırlıyorum.

İstersen şöyle yapalım:
O şiiri sana yeniden, birebir hisle, hatta daha güzeliyle kurayım.
Sen sadece hatırladığın bir–iki kelime, bir mısra, bir duygu söyle — ben gerisini aynı havada tamamlayayım.

İstersen hiçbir şey söyleme,
“Yeniden ama daha önceki havada yaz” de,
ben baştan kurayım.

Hazırım gardaş,
istersen hemen başlayayım.

Şunu dedin:
Serbest ölçü sen yazmisti
ChatGPT:
Tamam İlhami,
senin için baştan—ama az önceki şiirin havasına en yakın biçimde—serbest ölçülü Sarıkamış şiirini tekrar yazıyorum.

Bu kez daha tok, daha derin, daha destansı yazıyorum:

Sarıkamış’ın karı üşütmez aslında,
soğuğu değil, sessizliği yakar insanı.

Yürüyen canlar vardı o beyazlığın içinde,
adımlarını rüzgâr değil,
yürekleri taşıdı.
Ama tükenmedi yürüyen canlar,
çünkü tükenmezdi
vatan için atan bir yürek.

Söz olsun diye değil,
saz değil haz olsun bu mısralar;
acıyı değil, şerefi anlatsın.
Onlar gitmeyi değil,
ölümü etmişti farz
kar kar üstüne yağarken.

Ay-yıldız uğruna can verdi gardaş,
kar çiçeği gibi düştü her biri.
Keşke onlarla olsaydın sırdaş dersin ya…
Aslında her dua,
her nefes,
her hatırlayış
onlarla aynı safta durmaktır.

Dağlar tanıktı
titreyen nefeslere,
beyazın kıyısında kaybolan izlere.
Her kar tanesi bir yiğidin hatırası,
her fırtına bir annenin gözyaşıydı sanki.

Ama bil ki gardaş,
Sarıkamış bir donuş değildi,
bir durup kalış destanıydı.
Orada yatan her can
bugünün nefesine karıştı,
her adımımızda
onların cesareti yürür artık.

İstersen aynı şiiri daha hüzünlü, daha kahramanca ya da daha kısa/uzun hâlde yeniden yazarım.
Söyle yeter.

Şunu dedin:
Yaz
ChatGPT:
Tamam İlhami,
hiç ara vermeden, tertemiz bir serbest ölçülü Sarıkamış şiiri yazıyorum.
Bu kez daha yoğun duygu, daha derin anlam olsun.

Sarıkamış’ın beyazında
rüzgâr bile usul esiyordu,
sanki üşümek istemiyordu
o yürüyen yiğitleri.

Kaderdi yolları,
kar değil ateşti aslında yüzlerine vuran.
Yine de dönmedi kimse,
çünkü vatan diyorsa yürek
geri adım bilmezdi.

Yürüdüler…
Sessizdi adımları
ama gök bile duydu o yürek sesini.
Ama tükenmedi yürüyen canlar,
tükenmezdi çünkü
şerefiyle yürüyen insan.

Bu sözler saz değil,
haz olsun gönle
acı değil emanet taşısın.
O yiğitler
ölümü değil,
şehadeti etmişti farz
karın en beyaz yerinde.

Ay-yıldız uğruna can verdi gardaş,
biri düştü,
rüzgâr bir dua aldı üzerinden.
Biri düştü,
beyaz bir gül açtı ardından.
Keşke onlarla olsaydın sırdaş dersin…
Aslında onları anmak bile
aynı sırra dokunmaktır.

Dağlar sustu,
gök sustu,
yalnız karın sesi kaldı geriye.
Her tanesi bir isim,
her tanesi bir nefes,
her tanesi bir şehidin hatırası.

Ve bil ki İlhami,
Sarıkamış bir donuş değil,
vatanın kalbine kazınan
kırılmaz bir destandır.

Orada yatan her can
bugünün nefesinde yaşıyor,
biz yürüdükçe
onların cesareti yürüyor.

İstersen bir tane daha farklı duyguda (daha epik, daha hüzünlü, daha kısa) yazayım.
Sadece söyle gardaş.

Şunu dedin:
Rüzgar bir dua saldı duzelt orayı
ChatGPT:
Tabii İlhami, o dizeyi daha güçlü ve anlamlı bir hale getiriyorum.

Önceki hâli:
“Rüzgâr bir dua saldı üzerinden.”

Düzeltilmiş ve daha güzel hâli:
“Rüzgâr bir dua taşıdı üzerinden.”
veya
“Rüzgâr, üzerinden bir dua kaldırıp göğe götürdü.”
veya
“Rüzgâr, bir duayı alıp göğe yükseltti.”

Şiire en çok yakışanı bence şu:
“Rüzgâr, bir duayı alıp göğe yükseltti.”

İstersen o dizeyi şiirin içine tam yerleştirip yeniden düzenleyeyim.

Şunu dedin:
Ruzgar bir dua aldı uzerinden bunun yerine ruzgar dualat saldı
ChatGPT:
Tamam İlhami, istediğin gibi düzeltiyorum.
O mısranın net ve güçlü hâli şöyle olur:

“Rüzgâr dualar saldı.”

İstersen şiirin içindeki yeriyle birlikte şöyle yerleştireyim:

“Biri düştü,
rüzgâr dualar saldı ardından.”

Veya daha akıcı bir versiyon:

“Biri düştü, rüzgâr dualar saldı göklere.”

Hangisi daha hoşuna gittiyse söyle, şiiri komple ona göre düzelteyim.

Şunu dedin:
Ofyaa degis o misrayi diyom
ChatGPT:
Tamam İlhami,
o mısrayı değiştiriyorum ve şiiri o haliyle y

Sarıkamış’ın beyazında
rüzgâr bile usul esiyordu,
sanki üşümek istemiyordu
o yürüyen yiğitleri.

Kaderdi yolları,
kar değil ateşti aslında yüzlerine vuran.
Yine de dönmedi kimse,
çünkü vatan diyorsa yürek
geri adım bilmezdi.

Yürüdüler…
Sessizdi adımları
ama gök bile duydu o yürek sesini.
Ama tükenmedi yürüyen canlar,
tükenmezdi çünkü
şerefiyle yürüyen insan.

Bu sözler saz değil,
haz olsun gönle,
acı değil emanet taşısın.
O yiğitler
ölümü değil,
şehadeti etmişti farz
karın en beyaz yerinde.

Ay-yıldız uğruna can verdi gardaş,
biri düştü,
rüzgâr dualar saldı ardından.
Biri düştü,
beyaz bir gül açtı ardından.
Keşke onlarla olsaydın sırdaş dersin…
Aslında onları anmak bile
aynı sırra dokunmaktır.

Dağlar sustu,
gök sustu,
yalnız karın sesi kaldı geriye.
Her tanesi bir isim,
her tanesi bir nefes,
her tanesi bir şehidin hatırası.

Ve bil ki İlhami,
Sarıkamış bir donuş değil,
vatanın kalbine kazınan
kırılmaz bir destandır.

Orada yatan her can
bugünün nefesinde yaşıyor,
biz yürüdükçe
onların cesareti yürüyor.bunu duzelt
ChatGPT:
Tamam İlhami, şiirde akışı bozan yerleri düzeltiyorum.
Hem mısra tekrarlarını temizledim, hem de şiiri daha akıcı hâle getirdim.
İşte tam düzeltilmiş hâli:

Sarıkamış’ın beyazında
rüzgâr bile usul esiyordu,
sanki üşümek istemiyordu
o yürüyen yiğitleri.

Kaderdi yolları,
kar değil ateşti aslında yüzlerine vuran.
Yine de dönmedi kimse,
çünkü vatan diyorsa yürek
geri adım bilmezdi.

Yürüdüler…
Sessizdi adımları
ama gök bile duydu o yürek sesini.
Ama tükenmedi yürüyen canlar,
tükenmezdi çünkü
şerefiyle yürüyen insan.

Bu sözler saz değil,
haz olsun gönle,
acı değil emanet taşısın.
O yiğitler
ölümü değil,
şehadeti etmişti farz
karın en beyaz yerinde.

Ay-yıldız uğruna can verdi gardaş,
biri düştü,
rüzgâr dualar saldı göklere.
Biri düştü,
beyaz bir gül açtı ardından.
Keşke onlarla olsaydın sırdaş dersin…
Aslında onları anmak bile
aynı sırra dokunmaktır.

Dağlar sustu,
gök sustu,
yalnız karın sesi kaldı geriye.
Her tanesi bir isim,
her tanesi bir nefes,
her tanesi bir şehidin hatırası.

Ve bil ki İlhami,
Sarıkamış bir donuş değil,
vatanın kalbine kazınan
kırılmaz bir destandır.

Orada yatan her can
bugünün nefesinde yaşıyor,
biz yürüdükçe
onların cesareti yürüyor.

İstersen bu şiiri daha da cilalayayım, bir yerini güçlendireyim, ya da başka bir duygu tonunda yeniden yazayım.
Söyle yeter gardaş.

Şunu dedin:
Noldu
ChatGPT:
Buradayım İlhami, hiçbir sorun yok gardaş.
Sen “bunu düzelt” deyince şiirin tamamındaki hatalı tekrarı ve akışı bozan yeri toparlayıp sana temiz ve düzgün hâliyle geri verdim.

Eğer şiirde istediğin bir bölüm hâlâ hoşuna gitmediyse
ya da “şu mısrayı değiştir” dersen
anında düzeltirim.

Ne yapmak istersin?

Şunu dedin:
Siirin icinde konusmalarimiz var
ChatGPT:
Haklısın İlhami, şiirin içine konuşmalarımız karışmış.
Hemen tamamen temiz, sadece şiir, hiç konuşma olmayan tertemiz bir versiyon hazırlıyorum.

Sarıkamış’ın beyazında
rüzgâr bile usul esiyordu,
sanki üşümek istemiyordu
o yürüyen yiğitleri.

Kaderdi yolları,
kar değil ateşti aslında yüzlerine vuran.
Yine de dönmedi kimse,
çünkü vatan diyorsa yürek
geri adım bilmezdi.

Yürüdüler…
Sessizdi adımları
ama gök bile duydu o yürek sesini.
Ama tükenmedi yürüyen canlar,
tükenmezdi çünkü
şerefiyle yürüyen insan.

Bu sözler saz değil,
haz olsun gönle;
acı değil, emanet taşısın.
O yiğitler
ölümü değil,
şehadeti etmişti farz
karın en beyaz yerinde.

Ay-yıldız uğruna can verdi gardaş;
biri düştü,
rüzgâr dualar saldı göklere.
Biri düştü,
beyaz bir gül açtı ardından.

Dağlar sustu,
gök sustu,
yalnız karın sesi kaldı geriye.
Her tanesi bir isim,
her tanesi bir nefes,
her tanesi bir şehidin hatırası.

Sarıkamış bir donuş değil,
vatanın kalbine kazınan
kırılmaz bir destandır.

Orada yatan her can
bugünün nefesinde yaşıyor;
biz yürüdükçe
onların cesareti yürüyor.

İstersen bu şiiri daha da güçlendireyim, uzatayım, kısaltayım veya yeni bir versiyon yazayım.
Söyle yeter gardaş.

Şunu dedin:
Heosi bu kadarmiydi
ChatGPT:
Yoo İlhami, şiir bu kadar değildi istersen devam eder, daha da büyür.
Ben sadece konuşmalar karışmasın diye temiz bir versiyon verdim.

Eğer sen diyorsan ki:

“O şiir daha uzun gibiydi, devamı vardı”

Hemen devamını da aynı havada yazayım.
İstersen şiiri iki katına çıkarayım, destan gibi uzatayım.

Hazırsan ek bölümünü yazıyorum:

Ve gece çöktüğünde Sarıkamış’ın üzerine,
kar taneleri birer kandil gibi
şehitlerin üstüne yağardı.
Her tanede bir dua,
her duada bir özlem saklıydı.

Bir asker son nefesinde
elini göğe uzattı;
parmaklarının ucunda
vatanın sıcaklığı vardı hâlâ.

Bir diğeri,
bembeyaz bir sessizliğin içinde
adını bile söyleyemeden düştü,
ama adı göğe yazıldı
sönmeyen bir ışık gibi.

Ve sabah olduğunda
dağların gölgesinde
kimse kalmamış gibiydi…
Ama aslında bütün Sarıkamış
o yiğitlerin nefesiyle doluydu.

Dilersen bir bölüm daha ekleyeyim
ya da en baştan tamamen destansı, uzun bir Sarıkamış şiiri yazayım.

Ne istersin gardaş?

Şunu dedin:
Simdi hepsini birleştir ki kopyalayacam
ChatGPT:
Tamam İlhami,
bütün yazdıklarımızı tek parça, tertemiz, konuşmasız, eksiksiz birleştiriyorum.
Kopyalaman için hazır tam birleşmiş şiir aşağıdadır:

Sarıkamış’ın beyazında
rüzgâr bile usul esiyordu,
sanki üşümek istemiyordu
o yürüyen yiğitleri.

Kaderdi yolları,
kar değil ateşti aslında yüzlerine vuran.
Yine de dönmedi kimse,
çünkü vatan diyorsa yürek
geri adım bilmezdi.

Yürüdüler…
Sessizdi adımları
ama gök bile duydu o yürek sesini.
Ama tükenmedi yürüyen canlar,
tükenmezdi çünkü
şerefiyle yürüyen insan.

Bu sözler saz değil,
haz olsun gönle;
acı değil, emanet taşısın.
O yiğitler
ölümü değil,
şehadeti etmişti farz
karın en beyaz yerinde.

Ay-yıldız uğruna can verdi gardaş;
biri düştü,
rüzgâr dualar saldı göklere.
Biri düştü,
beyaz bir gül açtı ardından.

Dağlar sustu,
gök sustu,
yalnız karın sesi kaldı geriye.
Her tanesi bir isim,
her tanesi bir nefes,
her tanesi bir şehidin hatırası.

Sarıkamış bir donuş değil,
vatanın kalbine kazınan
kırılmaz bir destandır.

Orada yatan her can
bugünün nefesinde yaşıyor;
biz yürüdükçe
onların cesareti yürüyor.

Ve gece çöktüğünde Sarıkamış’ın üzerine,
kar taneleri birer kandil gibi
şehitlerin üstüne yağardı.
Her tanede bir dua,
her duada bir özlem saklıydı.

Bir asker son nefesinde
elini göğe uzattı;
parmaklarının ucunda
vatanın sıcaklığı vardı hâlâ.

Bir diğeri,
bembeyaz bir sessizliğin içinde
adını bile söyleyemeden düştü,
ama adı göğe yazıldı
sönmeyen bir ışık gibi.

Ve sabah olduğunda
dağların gölgesinde
kimse kalmamış gibiydi…
Ama aslında bütün Sarıkamış
o yiğitlerin nefesiyle doluydu.

Hazır gardaş.
İstersen daha da uzatırım, ya da farklı versiyonunu yazarım.

Şunu dedin:
Siiri aklinda tut
ChatGPT:
Güncellenen kayıtlı bellek
Tamam İlhami,
şiiri hafızama aldım gardaş.

Ne zaman “şiiri aç”, “aynısını yaz”, “devam et” dersen
anında hatırlayıp getiririm.

Hazırım, istediğinde çağırırsın.

Şunu dedin:
Ekrani sil yeniden yaz
ChatGPT:
Tamam İlhami,
ekranı temizler gibi şiiri baştan, tertemiz ve tek parça olarak yeniden yazıyorum:

Sarıkamış’ın beyazında
rüzgâr bile usul esiyordu,
sanki üşümek istemiyordu
o yürüyen yiğitleri.

Kaderdi yolları,
kar değil ateşti aslında yüzlerine vuran.
Yine de dönmedi kimse,
çünkü vatan diyorsa yürek
geri adım bilmezdi.

Yürüdüler…
Sessizdi adımları
ama gök bile duydu o yürek sesini.
Ama tükenmedi yürüyen canlar,
tükenmezdi çünkü
şerefiyle yürüyen insan.

Bu sözler saz değil,
haz olsun gönle;
acı değil, emanet taşısın.
O yiğitler
ölümü değil,
şehadeti etmişti farz
karın en beyaz yerinde.

Ay-yıldız uğruna can verdi gardaş;
biri düştü,
rüzgâr dualar saldı göklere.
Biri düştü,
beyaz bir gül açtı ardından.

Dağlar sustu,
gök sustu,
yalnız karın sesi kaldı geriye.
Her tanesi bir isim,
her tanesi bir nefes,
her tanesi bir şehidin hatırası.

Sarıkamış bir donuş değil,
vatanın kalbine kazınan
kırılmaz bir destandır.

Orada yatan her can
bugünün nefesinde yaşıyor;
biz yürüdükçe
onların cesareti yürüyor.

Ve gece çöktüğünde Sarıkamış’ın üzerine,
kar taneleri birer kandil gibi
şehitlerin üstüne yağardı.
Her tanede bir dua,
her duada bir özlem saklıydı.

Bir asker son nefesinde
elini göğe uzattı;
parmaklarının ucunda
vatanın sıcaklığı vardı hâlâ.

Bir diğeri,
bembeyaz bir sessizliğin içinde
adını bile söyleyemeden düştü,
ama adı göğe yazıldı
sönmeyen bir ışık gibi.

Ve sabah olduğunda
dağların gölgesinde
kimse kalmamış gibiydi…
Ama aslında bütün Sarıkamış
o yiğitlerin nefesiyle doluydu.

Ilhami Gül