“İnsanın içine sen sığmayınca oluyor” dizesi, meselenin aslında boşluk değil, tamlık arayışı olduğunu söylüyor. Sen gidince oda bir sandalye eksik kalmış, evet; ama o sandalye değil, senin kapladığın yer eksik. Boşluk dışarıda değil, içeride büyüyor.

“Bir cümle kurdum sana / Yarısı bende kaldı / Sen hiç dönüp almadın payını” İşte bu, söylenmemiş sevgilerin, yarım kalmış cümlelerin, alınmamış payların şiiri. İnsan bazen en çok susarken çoğalıyor, çünkü suskunlukta her şey aynı anda hem var hem yok.

“Gece kapıyı araladım / Rüzgâr bile yoktu / Yokluğun içimde üfledi durdu” Bu, yokluğun artık bir varlık hâline geldiği an. Rüzgâr yok, ama yokluğun esiyor. Soğuk, keskin, durmayan bir rüzgâr.
Bu şiir, yaşanmış bir aşkın değil, yaşanamamış bir aşkın kalıntıları sanki.

saygılar