Bana göre değildi bu dünya;
Ben kalbini saklayanlardan, sessizce yol alanlardan,
iyiliği kimse duymasa da içinde büyütenlerden oldum hep.
Oysa onların dünyasında iyilik susar,
çıkar bağırırdı.
Kim daha çok bastırırsa,
kim daha çok ezerek yürürse
“güçlü” sayılırdı.

Bir avuç yüzsüzün, bilgiç geçinenin,
kabadayılığını erdem sananın arasında
ben hep fazlalık gibi durdum.
Vicdanı olmayanların daha hızlı koştuğu,
açgözlülüğün zafer gibi sunulduğu bir yerde
kalbim hep sendeledi.

Yeryüzünün, gökyüzünün güçlülerine el açanlar,
yaltaklanmayı meziyet bilenler
her kapıyı kolayca açarken
ben kendi kapımın önünde üşüdüm çoğu zaman.
Çünkü eğilmedim.
Bükülmedim.
Dilim değil, yüreğim konuştu.

Belki de bu yüzden
bana göre değildi bu dünya…
Ama bir şeyi hiç unutmadım:
Ben onların kalabalığında kaybolmaktansa,
kendi yalnızlığımda insan kalmayı seçtim.