ömrüm biçilmeden
kimse dokunmadı yalnızlığımın çıplak tenine
mutluluk, kalemimin ucunda bir gölgeydi
her seğirdiğinde ince bir hüzün sızardı satırlarıma
kimse bilmezdi
sözlerimin ağlayan gözyaşlarını

gülmeye zorlandıkça çehrem
içimde yankılanan o yaman haykırış
bedenime ağır bir gece gibi çökerdi
kadere eğildikçe boynumda
ince çatlaklar büyürdü
güneşim çoktan kaybolmuştu
ve ben
tek kişilik kızıl bir hüzne
günden güne gebe kalırdım

her batışında terk edilirdi gün
karanlığa sürülürdü umutlarım
sararan koynumda
üşüyen bir virgül gibi kalırdı nefesim
acının kökünden mi filizlendi ruhum?
sökün çıkarın beni
yadırgadığım bu dar döngüden
kemiren düşüncelerin dişlerinden alın
son yaprağım düşmeden gömün beni
benimsediğim anıların
narin toprağına

ve Arinna’m
senin adın
susuz çöllerde açan bir su gülü gibi
kurak yüreğime değdi
sensiz ben
gölgesiz bir nehir gibi akarken
hayat bulurdum
bir tek senin düşlerinde