aşk,
insanın içine ansızın düşen o keskin kıvılcım..
bir kapıyı çalmadan içeri giren, geldiğinde her şeyi yerinden oynatan bir sarsıntı.

kalbin ritmini bozan o ilk bakışta dünyanın geri kalanını susturan bir çağlayan akar insandan.
aşk, varlığını bir çırpıda duyuran, nefes almayı bile unutturan bir sancı gibidir adeta.
yakar, savurur, kanatır.
yine de insan, o acının içinde bile bir tür canlılık bulur;
sanki daha önce hiç atmamış olan kalp, şimdi olanca hızıyla durmadan çarpıyordur.

sevgi ise ateşin geride bıraktığı kor gibi,
daha derin ve daha ılıktır.

aşkın fırtınasını izlemiş bir denizin sabah sessizliği..
yılların gözlere çizdiği o en ince çizgilerden bile birbirini tanıyabilen bir sadelik.

bir bardak çayın buharında tüten huzur,
iki kelime edilmeden de anlaşabilmenin o dingin büyüsü.

sevgi zamana karşı direnen bir kök gibidir;
bir ömrü yavaş yavaş birbirine dolayan,
sabırla ve incelikle büyüten bir bağ.

aşk gelir,
gelişiyle kalbi yerinden söker, dağıtır, darmadağın eder.
insanı hızla yükseltirken aynı hızla düşüren bir uçurumun ucunda bekletir.
ancak sevgi kalır.
kaçmayan, saklanmayan bir sadakatle kalbi yeniden yerine koyar.
yarayı tanır, korkuları dinler, eksikleri tamamlar.
aşkın tutuşturduğu yerleri sevgi onarır.
biri başladığı anı unutulmaz kılarken,
diğeri yaşamın içindeki devamlılığı örer.

sonunda insan şunu fark eder.
aşk, bir kapının aralanmasıdır, içeri giren rüzgârın savurduğu perdelerdir.
sevgi ise o kapının ardında kalıp evi ısıtan sıcaklıktır.

aşk ile başlar insanın asıl hikâyesi.
sarsılmadan uyanamaz.

içtenlikle tebrikler
sevgili Ali Haydar hocama.

selamlarımla.