Ne zaman benden bir insan göçse
İçimde bir avuç çakıl bulurum
Göğsümden geçen kuş sürülerini vururum
Bir fırtına kopar sessizliğimde
Adımlarımı çalan gölgelerle konuşurum

Beni bir yalnızlığa sürgün ettiler
Bütün zamanlarda
Bir babanın yokluğunda sustum
Sessizliğin içinde kayboldum
Belki de onun
Belki de sonsuzun

Sokak lambası gibi sönük bir umut
Yoluma ışık tutar ama hep yarım
Bir kelime ararım boşluğun içinde
Yutkunup söyleyemediğim bir isim gibi
Zaman hep benden çalar
Hep acı verir

Beni bir yalnızlığa sürgün ettiler
Bütün zamanlarda
Bir babanın yokluğunda sustum
Sessizliğin içinde kayboldum
Belki de onun
Belki de sonsuzun

Bir taş gibi ağır oturur içimde
Düşlerimden geriye kalan
Gökyüzünde yankılanan bir çığlık
Ona dokunamadan
Ona kavuşamadan

Beni bir yalnızlığa sürgün ettiler
Bütün zamanlarda
Bir babanın yokluğunda sustum
Sessizliğin içinde kayboldum
Belki de onun
Belki de sonsuzun