Gençlik yıllarımın en deli çağında
Yanımda yürüyen bir tek sen vardın
Adımız Metin ile Zeki ikilisi diye anılırdı
Dünyanın yükü omzuma çöktüğünde
Sığınacak yerim olmadığında
Bir tek senin dost yüreğin
dindirirdi içimdeki fırtınayı.

Acıları birlikte çiğnedik,
Mahpusta birlikte,
Kavgamızds omuz omuza
Geceleri birlikte büyüttük,

Güldüğümüzde,
dünya küçük gelirdi bize,
Ağladığımızda ise
Kimse bilmezdi içimizde kopan tufanı.
Biz birbirimizin omzuna yaslanarak
Ayakta kalmayı öğrendik.

Şimdi yokluğun
Kalbime vurulmuş bir mühür gibi…
Dünde de kalsa anılar hep taze.
Geçerken dün Sokağınızdan
Durup baktım evinizin pencerelerine

Bir kahve kokusu gelir,
Zülfü Livaneli, Ahmet KAYA
türküsü söylenir
bir yerlerde,
Ve ben durup içimden
“Keşke burada olsaydın” derim.
O kadar çok anı bıraktın ki ardında,
Hangisine tutunsam
Diğerinin acısı çöker yüreğime.

Kardeşim,
Zeki Çakır…
İnsan bazı dostlarını kaybetmez aslında,
Onlar sadece görünmez olurlar
Ama yürekten hiç gitmezler.
Sen de öylesin…
Benim gençliğimin yarısıydın,
Gülüşümün yarısı,
Yüreğimin en temiz yeriydin.

Şimdi adını fısıldamak bile
Boğazıma düğüm,
Kalbime bir sızı…
Ama bil ki kardeşim,
Sen gitsen de ben seni taşımaktan vazgeçmedim;
Dostluğumuz hâlâ omzumda,
Hatıran hâlâ içimde
sımsıcak.
RUHUN ŞAD OLSUN
KARDEŞİM

(Kardeşin
Yiğit Metin Sevindik)