3
Yorum
8
Beğeni
5,0
Puan
46
Okunma
Hayalin düşüyor geceme,
bir serinlik gibi.
Ayrılık büyüyor içimde;
suskun ama inatçı.
Ortada ne bir ses kalır,
ne bir kalıntı.
Hatta resimlerimiz bile
hatırlanmayacak
üçüncü kuşaktan sonra.
Dönüşü yok, gelişi yok;
bu yolculuğun göreni yok.
Vuslat olmaz,
bilen de yok.
Hasret bazen çöküyor
omuzlarıma,
bir ağırlık gibi.
Bir “ah” düşüyor içime;
sessizliğimi yaran
tek şey o.
Kim duyuyor beni?
Kim yaklaşır o yaraya,
dokunur gibi, ürkerek?
Belki bir ışık çıkar
hiç ummadığım bir yerden.
Belki ufkun kıyısında
bir kapı aralanır
ve içeri biraz huzur sızar.
Belki…
Cennetin bir yerinde
bütün bu karanlık
yerini aydınlığa bırakır.
Ve yolumuz
ilk kez
hiç acıtmadan ilerler.
mesakin-10/12/2025
5.0
100% (3)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz