Bir resim var, asılı duran sessizliğin ortasında,
Seninle benim aramızda çekilen görünmez bir perde.
Oysa yeminler vardı, kırılmaz sandığımız,
Şimdi her biri, bir cam kırığı bu loş evde.
♥
Bu ev, senden sonra bir katedralin mermeri gibi.
Soğuk ve kederli, her adımımda yankılanan bir çığlık.
Ne duvarlar dinler derdimi, ne de sönen her mumlar,
Sadece sen varsın, odalara sızan o keskin ayrılık.
♥
Ben her gece,
Gözlerimde birikmiş o son damlayı izledim.
Senin adınla mühürlenmiş yaralı bir şehirde,
Kendi yalnızlığımı, kendi ellerimle gizledim.
♥
Geceler, demirden birer kafes şimdi benim için,
Her saniye, yüzüne kazınmış bir yabancı gibi.
Saatler işlemiyor, sadece geri sayıyor,
Sanki o ilk günkü vedaya dönmek ister gibi.
♥
Unutmak kolay mı sanıyorsun,
Kırk yılın hatırasını bir çırpıda?
Ben her sonbahar, sana yazdığım mektupları yakarken,
Tüm küllerini göğsümün sol yanına topladım.
♥
Bu yara, bir dövme gibi işlenmiş artık tenime,
Ne bir merhem dindirir, ne de geçen bir zaman.
Her nefeste derinleşen, kanayan bir imza,
Senden kalan en sadık, en vefalı düşman.
♥
Biliyorum, geri dönmeyeceksin, bu son perdedir.
Yine de her kapı çalışında titriyor yüreğim.
Belki bir mucize olur, belki gökyüzü yarılır,
Ve sen, o kayıp yıldızım, yeniden parlarım dersin.
♥
Çünkü aşk; bir gidiş değil,
Geride kalanın hiç bitmeyen bekleyişidir.
Ayrılık; bir kapı çalmak değil,
Sonsuzluğa uzanan bir sessizlik, bir deliliştir.
♥
Biz sadece bir deneme miydik, yoksa büyük bir yalan mı?
Şimdi cevabı olmayan soruların ağırlığı var omzumda.
Sen bir nehir gibi aktın, ben o nehrin kuru yatağı,
Ve tüm umutlarım, unutulmuş bir sahildeki kabuklarda.
♥
Dışarıda hayat akarken, benim içimde fırtına,
Herkes gülüp geçerken, benim gözümde o ıslak sis.
Kimse görmez, bu yorgun ruhumun titrek gölgesini,
Ben, senden arta kalan, kimsesiz bir eski elbise.
♥
Ve bil ki sevgilim,
Gitme vakti geldi sanma.
Ben seni, bu uçurumun en dip noktasında,
Halen o ilk günkü gibi bekliyorum,
♥
Sen bana bıraktığın o boşlukta sonsuza dek,
O kırık aynaların şahidi olarak bekliyorum.
Ta ki, bu yalan şehir tamamen yıkılana kadar,
Ta ki, kalbimdeki son ışık da sönene kadar.

Cemre yaman