Bazen yürür insan, ne bir yere yetişmek için
ne de birini beklemek için;
Sadece içindeki o uğultunun biraz dinmesini ister, sanki adımlarına sabitlenmiş bir ağırlığı yere devrede devrede hafiflemeyi umar…

Sokağın lambaları birer mahcup kandil gibi titreyerek baktı üzerime,
Sorma, dedi biri, geceleri ben de ışığımdan utanıyorum bazen…
Herkesi aydınlatırım da kendi içimde karanlığıma dokunamam.

Bir banka oturdum sonra,
bank hüzünle gıcırdadı,
Sen de mi yoruldun? dedim.
Yorulmadım, dedi, ama her oturanın kalbinden bir cümle eksiliyor, ben de o eksik cümlelerin ağırlığını taşıyorum.

Köşedeki eski duvar seslendi o sırada;
Bana yaslan istersen, dedi,
ben yıkılmayı çoktan göze aldım…
İnsanlar yıkılmasın diye bu kadar dik duruyorum yıllardır.

Yürüdüm…
Yerde sürüklenen bir yaprak yanıma sokuldu adım adım,
Ben düşmedim aslında, dedi,
ağacım bıraktı beni…
bazı ayrılıklar çok sessiz yaşanır, rüzgâr bile anlayamaz.

Sokakların görünen değil, duyulan yüzü vardı bu gece;
her taş bir şey fısıldıyor, her gölge bir hikaye saklıyor,
her kaldırım çizgisi bir ayrılığı ölçüyor sanki.

Bir köprüye geldim sonra,
altından geçen su hıçkıra hıçkıra,
Ben akmıyorum, dedi,
ben kaçıyorum…
Çünkü herkes yüzüme bakınca kendini görüyor, kimse kendine bakmak istemiyor.

Gökyüzüne göz attım
bulutlar ağır ağır süzülüyor,
Biz yağmayacağız bu gece, dediler,
ama içindeki yağmurun toprağa inmesi için sabır verebiliriz sana…

Ben sustum,
Sokak konuştu.
Ben yürüdüm,
Gölge eşlik etti.
Ben hüzünlendim,
Dünya omzuma dokundu.

Ve birden fark ettim:
Aşk bir kişiye değilmiş sadece,
bazen bir sokağın taşına,
bazen bir yaprağın kırılganlığına,
bazen bir lambanın titrek sesine bile duyulurmuş.

Artık hiçbir şey eskisi kadar ağır değildi;
çünkü nesneler bile derdini anlatırken,
benim suskunluğum kendine yer bulmuştu bu yürüyüşte.

Hadi, dedi sokak bu kez,
biraz daha yürü…
Unutmak yürürken olur,
hatırlamaksa durduğun yerde.

Ve ben yürüdüm,
Aşk da, hüzün de, sessizlik de adıma yetişmeye çalıştı…
Ama ben bu kez gülerek baktım gölgelere
Yoruldum ama iyiyim…
İnsanın bazen eşyaya bile sarılası geliyor

Gece tebessüm etti.
Ben sustum.
Dünya biraz dinlendi.