Gözlerin, gecenin en sessiz yerinde açan
Zehirli bir sarmaşık gibi sarardı ruhumu.
Dokunmaya kıyamadım—
Dokunsam yanacağımı bilerek,
Yine de yaklaştım sana;
Aşk işte, insanı önce kör eder,
Sonra kendi gölgesine bile hasret bırakır.

Sen bendeydin,
Ama bana hiç yaklaşmayan
Bir kıyı gibiydin…
Sesini duyuyordum,
Fakat adım atmam yasaktı o kıyıya.
Kalbim suya bırakılmış
Bir şişe misali sürüklendi sana doğru,
Kırılıp batacağını bile bile.

Aşkımız,
Kökleri birbirine dolanmış ama
Aynı toprağa sığamayan
İki ayrı sarmaşık.
Bir araya gelsek,
Birbirimizi boğacağımız kesin;
Ayrı kalsak,
İkimiz de solacağız.

Yine de…
Adını her söylediğimde
İçimde bir kapı gıcırdar,
Açılır yavaşça.
Ve ben bilirim:
İmkânsız olan şeyler
En çok orada, o aralıktan sızar.

Sen zehirliydin,
Ben yaralı.
Ama kader,
Bazen zehriyle iyileştirmeye çalışır insanı.
Olmadı.
Olmayacak.
Yine de adını andıkça
Tütüyor içimde o yasak aşk—
Tenimde unutulmamış bir iz gibi.