Sevgiliye ahvalim

Ey sevgili, ey Yâr-ı dilber, solmasın aşkımız,
Susmasın gönlümüzden yükselen o aşk nağmemiz.
Sen’le ben ayrılırsak kesilir cânın nefesi,
Ben nakş ederim “Sen” diye, parlar hâlâ âyinemiz.

Gel ey ruhum, raks içinde mest ü hayran durmuş,
“Sen” deyip devrân eden gönlüm vuslata koşmuş.
Bahar geldi, güneş başka doğdu âleme,
Ben hâlâ hazan içre titrerim, sensiz solmuş.

Güller açtı, bülbüller gülün derdinde doydu,
Ben bekleyişin sahilinde mestlikte yoğruldu.
“Sen” diye ağlaya ağlaya sığdım gecelere,
Her nefeste adını zikredip sana doğruldum.

Mecnun çöllerde Leylâ’nın hayâliyle kayboldu,
Ferhat dağları yerle yeksan eyleyip yol buldu,
Züleyha, Yusuf’un cemâlinde sırra büründü;
Yıllar bitti, demler saniyede doldu.

Ben akreple yelkovan oldum âşıkâne,
Saniyeler düştü gönlümün mihmânhânesine.
“Sen” deyip sayıklayarak bekledim her dem seni,
Her an aradım ve her an sevdim adını yine.

Aşkınla nûra büründü cânımın gizli varı,
Ben sende yoğruldum, sen bendeki sırların yâri.
Aşktandır devrânım, senindir gönlümün hünkârı;
Ey Yâr, vuslatın olsun bu âşığın tek diyarı.