Bütün şairler bir avuç kül bıraktı
bir avuç kül, bir avuç kor
Çırılçıplak doğdum, dediler, çırılçıplak
Homeros’un kalkanı titrer, Dante yanar

Baudelaire sokakta üşür, Rilke kaçar
aynı ten, aynı korku, aynı karanlık
Aşk geldi, bıçak gibi girdi göğsüme
Sappho’nun ateşi, Mevlânâ’nın rüzgârı

Shakespeare’in zehri, Nazım’ın demiri
Neruda’nın dalgası, Attilâ’nın gecesi
hepsi aynı yara, aynı kan, aynı ses
Zaman aktı, kum değil, bıçak gibi aktı

Hayyam kadeh kaldırır, Villon ipte sallanır
Eliot çölde susar, Karakoç kılıç çeker
doğarız, yanarız, kül oluruz, biteriz
Dil hem zincir hem kapı, dediler

Mallarmé inceltti, yok etti
Nâzım balyoz indirdi, yıktı
Orhan Veli güldü, aynayı kırdı
hakikat sustuğumuz yerde duruyor

Ölüm geldi, nazik bir beyefendi
Keats’e güzelliği, Dickinson’a arabayı
Cemal’e son mısrayı uzattı
şiir, ölümü kandıran tek oyun

Dünya hem gül hem cellat
Blake melek gördü, Celan diken
Yunus sevdi, Rimbaud yaktı
aynı anda cennet de burda, cehennem de

Şair sustu, en sonunda sustu
Hölderlin çıldırdı, Rimbaud sattı
Trakl içti, Kafka yaktırdı Sustular
ama suskunlukları hâlâ çarpıyor

hâlâ yanıyor İnsanım
acıyor
güzel
geçiyor
yine de söylüyorum bir avuç kül
bir avuç kor
bütün şairler
ve ben şairim demiş Ahmed Arif.