0
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
71
Okunma
NE AKIL İNANDI NE DE BEN
O gün… canım çok yanmıştı,
Islak gözlerim bile farkındaydı.
Canım, candan ağlamıştı;
Akıl şaştı, akıl baştan gitti.
“Değer miydi bu feryâda?” akıl dedi ,
Gönül ise içten içe “Aşk…” diye inledi.
Biraz su yanar mı hiç?
“Yanıyor içim.” dedi;
Meğer su bile feryâd ü figân eylermiş.
O gün canânımı çok özlemiştim,
Ruhumda görmek istemiştim.
“Ben yokum artık, sen var.” demiştim;
Ama ne akıl inandı,
Ne de ben…
