Bekledim…
Belki giderken bir teşekkür edersin diye.
Bekledim…
Son kez gözlerini görmeme izin verirsin diye.
Bekledim işte… Son kez de olsa yüzündeki o gülüşü saklamaz, birazcık da olsa içimde bir umut bırakıp öyle gidersin diye.

Gelmedin…
Belki aklına gelmedim.
Belki aklına getirecek bir etkim olmadı.
Her şeyi içimde mi yaşadım yani ben?
Kendi dünyamda kendi hayatımı mı yaşadım?
Olmayacak bir hayal için ne de çok yıpratmışım kendimi oysa.
“Belki”lerle geçirmişim o kadar saati ve günü.

Ama bekledim işte… Her şeye rağmen bir teşekkür edip gitmeni.
Çok bir şey de istemedim senden; bir kahve, bir de gülüşün.
Senden kalan son dal sigaranı bile sakladım; teninin değdiği ne varsa sakladım.

Ama sen gelmedin… Gelemedin… Gelmeyi istemedin.
Ben ise bekledim.
Gelmeyeceğini bile bile seni son kez bekledim…