0
Yorum
2
Beğeni
5,0
Puan
50
Okunma
Gökyüzü o gri, ağır örtüsünü çekmiş.
Bir sessizlik var ki, ne ses ne soluk.
Her şey,
Büyük bir bekleyişin buzdan heykelinde.
Ve sen...
O beyaz, umursamaz boşluğun tam ortasında,
Bir inat, bir direniş fısıltısı.
Ne korku bilirsin, ne de eğilmek.
Toprağın donmuş kalbinden
Yırtarak,
Hafifçe, narin ama çelik gibi,
Kendi minik güneşini taşıyan.
Sen,
İlk açan, en cesur,
En saf beyanısın yaşamın.
Ki ölümün, soğuğun en keskin anında bile,
Bir güzellik, bir başlangıç mümkün.
Sanki dünya uyurken,
Sadece sana emanet edilmiş bir sır:
Donmuş rüyaların altından fışkıran bahar.
Hüseyin TURHAL
5.0
100% (2)
