Canım Efendim

Canım Efendim…
Söz söylemeye dile kudret yok,
Gönlümde bin heves, bin hicap.
Eşiğine yüz sürmeye yüzüm yok;
Sensiz yürümeye takat yok, halim harap.

Nice günahın karanlığına gömülmüşüm,
Nefesim bile ayıptır huzuruna.
Öyle ırak düşmüşüm ki merhametine,
Çare bilmem, kapı bilmem, yön bilmem.
Nefsim zincir vurmuş ayaklarıma,
Sürükler beni hevânın dar ufkuna.
Sen olmazsan ruhuma cemal veren,
Kalu belâdan beri beni tutan elin olmasa
Toz olurdu varlığım,
Yelin önünde savrulurdu suretim.

Nefsim ister ki uzak kalayım senden,
Niyazdan kaçar, harama koşar;
Tatlı görünen zehirlerin ardında
Haktan kopmak ister, inkâra varmak ister.
Bir bıraksan nefsimin yularını,
Ben benden taşar, benliğim beni yakar…

Ey canım Efendim…
Bunca gaflette, bunca kusurda
Kapından kovmadın beni.
Ben unutsam da Sen unutmadın,
Ben dönmesem de Sen döndürdün.
Anne şefkati gibi sardın,
Çoban gibi kaybolanı çağırdın;
Süründen ayırmadın beni
Nadanlığım çok, edebim yokken bile.

Şimdi ihvanın arasındayım;
“Can!” diyenlerin can dediği kapıdasın.
Yüreğim kor gibi yanmakta,
Gözüm hicap içinde eğilmekte.
Onlara bile bakamaz oldum
Senin nazarını üzerimde bildikçe.
Boynum bükük, gönlüm kırık;
Hâlimi bir ben bilirim, bir de Sen.

Ruhum kavuşmak ister sana;
Gözyaşıyla yanarak, yanarak akmak ister.
Günahım perde, nefsim pranga,
Her adımda bir hicran, bir pişmanlık.
Bir gülsem içim ağlar,
Bir ağlasam içim inler.
Bilirim ki derdime derman
Sen’den gayrıda bulunmaz.

Himmet eyle Efendim,
Merhamet eyle Gül Efendim;
Medet eyle cana hayat veren Can Efendim.
Yüzüm yok huzuruna varmaya
Ama Sen bilirsin beni.
Ben senden habersiz,
Hem habersiz hem acizim…

Derdime derman ol,
Kalbime ferman yaz,
Sevdama sır ol,
Canıma can ol…
Ey gönlümün Sultanı,
Can Efendim…