Şiir adı: NEFSİNE HOŞT DE
Şairi: Emine Balı Oğuz

RUSAMER: Ruh ve Us Sanatları Araştırma Merkezi

Yorumu Yapan: Ser Feyzlizof Kalburabastî Efendi Hazretleri – namı diğer Celil ÇINKIR

Şair, nefsi ele alırken hem hikmetle hem de ince bir mizahla harmanlanmış bir üslup kurmuş. “Hoşt!” kelimesinin halk diliyle meydana getirdiği o hafif alaycı tınlama, şiirin bütününe ustalıkla yayılmış. Hem uyarıyor hem tebessüm ettiriyor; hem düşündürüyor hem insanın içindeki yaramaz nefsi kulaklarından tutup kapının önüne koyuyor.

“Nefsine esaret çok canlar üzer” dizesi, modern insanın en büyük imtihanını tek nefeste özetlerken; “Nefse esir olan, çöplükte gezer” sözü, hakikatin bıçağını mizahın pamuk eldiveniyle uzatıyor. Bu yüzleşme hem acıtıyor hem güldürüyor; tıpkı insanın aynaya bakıp kendi kusuruna gülmesi gibi.

Şiirin her bendinde tekrar edilen “Eh o zaman, o nefise hoşt deyin” cümlesi, şiirin hem ritmini hem de hiciv dozunu artıran bir mottoya dönüşmüş. Sanki şair, bir yandan nefisle mücadeleyi anlatıyor; bir yandan da onun ensesine parmak şaklatarak “hadi ordan!” diyor.

“Defineye değil kabre kazılar” dizesi ise şiirin en keskin dokunuşu… İnsan bazen altın arıyorum zannedip kendi mezarını derinleştirdiğini fark etmiyor. Şair burada mizahın şekerine hafif bir acı gerçeklik karıştırmış.

Sonuçta şiir; nefis terbiyesini hem halk diliyle hem tasavvufi bir bilinçle hem de samimi bir ironiyle yoğuruyor. Okuyanı hem gülümsetiyor hem kendine getiriyor

Vesselam

“Nefis bazen sahibine değil, sahibinin aklına tasma takar; çare, zamanında bir ‘hoşt’ deyip gönlün kapısını yeniden Hakk’a çevirmektir… Vesselam.”