Hep senin yüzünden…

Bedenim sefil, her zaman korkağın teki,
Zihnim lekeli, arınmıyor duaların seli.
Ayaklarım iki kol arasında,
Başım kalkmak istemiyor artık aydınlığa.
Ruhumu kurşunluyor içimde
savaş kasırgalarının bitmeyen sesle
Hep senin yüzünden işte,
çöktü içimin şehri yine.

Hep senin yüzünden işte,
kaldım karanlığın eşiğinde.
Hep senin yüzünden…
Düşlerim kül, gecem kör,
Hep senin yüzünden…

Söndü içimdeki son sönmez ateş
Hastalıklı bir vücut, kimliksiz artık bu beden,
İltihaplı yaralar… Keşke acılara olsaydı o morfinden.
İstenilen bu: yaşayan bir ölü,
kör bir inanç sistemi, sessiz bir çığlık bölüğü.
Sinsi gülüşler çiziliyor duvarlara,
Resimlerin içinde biri ölüyor her defasında

Hep senin yüzünden işte,
çöktü içimin şehri yine.
Hep senin yüzünden işte,
kaldım karanlığın eşiğinde.
Hep senin yüzünden…
Düşlerim kül, gecem kör,
Hep senin yüzünden…
Söndü içimdeki son sönmez ateş b

Cehennemleri, savaşları anlatıyorsun,
O çocuklar yakıyor içimi, duyuyor musun?
Ruhuma gözdağı veren o ses,
kulaklarımda şimdi; kaçamıyorum hiç.
Kapana kısıldı zavallı gülüşlerim,
Zor çıkıyordu zaten… Artık geride gizliyim.
İmkânsız dediklerim çekiyor beni aşağıya,
Karanlığın soğuk kuyuların
Midemde açlıktan guruldayan kelimeler…
Öpüşler sevmiyor artık, hepsi sahte, hepsi eskiler…
Güç hani? Gün ışığı hani?
Ya gecelerde beliren ay?
Aşk şiirleri okuyanların elleri nerede?
Ben neden…
aşağı, aşağı, aşağı sürükleniyorum böyle?

Hep senin yüzünden işte,
büyüdü içimde fırtına yine.
Hep senin yüzünden işte,
kör ettin ruhumun güneşini bile.
Hep senin yüzünden…
Tutamadım düşlerimi,
hep senin yüzünden…
Karardı en temiz yerlerim bile…

hikayesi :AŞKIN EN YÜCE DUALARI