Zamanın alnına düşen bir dua gibiydin,
Gecenin kalbine işlenen bir sırda
Adınla uyanırdı sabahın seccadesi,
Ben, her seherde seni hatırlarak susardım.

Rüzgârın bile çekindiği bir zarafettin,
Gözlerinde bir kandil yanardı geceye,
Kandilin dumanında kaybolan ben,
Aşkın harflerini yeniden yazardım sessizce.

Bir hümâ sesiydin, kalbimin kıblesine değen
Gökyüzü eğilirdi sesine,
Bir cümle kadar kısaydın belki
Ama içinde bir âlemin nefesi saklıydı.

Kudüs’ün taşları kadar eskiydi özlemin,
Her taşında bir âmin yankılanırdı,
Ben seni ararken kayboldum kendimde
Bulduğum her duada seni dinledim.

Bir isyanla değil, bir secdeyle sevdim seni,
Yüreğim yandı, küle döndü
Ama o külden bir gül doğdu sonra,
Adını Aybala koydum, gül kokulu bir dua gibi.

İçimde bir Dicle çağlar senin adınla,
Her damlası seni taşır arşa,
Ben sükûtu öğrendim gözlerinden
Ve sükûtun en gür haliyle bağlandım sana.

Gönlümde bir medrese kuruldu o günden beri,
Dersimiz “sabır”, müfredatımız “aşk”
Harfler secdeye varır kalemimden,
Her harf seninle başlar, seninle biter.

Yorgunum, evet ama bu yorgunluk rahmettir
Çünkü seni sevmek bir ibadet gibi,
Bir nefes aralığında cenneti duyumsamak,
Bir bakışınla sonsuzluğu hatırlamak gibi.

Amin kuşu hâlâ uçar kalbimden,
Her kanat çırpışında bir dilek taşır,
Senin sesinle başlar her uçuş
Ve senin adınla biter her iniş.

Aramızda dağlar var, evet
Ama ben dağların gölgesinde bile seni duyarım,
Bir taşın suskunluğunda bile fısıldarsın,
“Sabret” dersin, “Aşkın adı sabırdır” dersin.

Bir hümâ sesiydin sen,
Ne kadar uzak olsan da bir o kadar yakındın,
Ben seni duada buldum, secdede tanıdım,
Kalbime yazıldın, ezelden bir yazı gibi.

Ve şimdi bil ki,
Her mısra seni anlatır, her nokta seni taşır,
Eğer bir gün bu kalem susarsa
Bil ki hümâ sesin, hâlâ içimde yankılanır...

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(10 Kasım 2025)