RUSAMER – Ruh ve Us Selâmet Merkezi
Yorum Yapan: Ser Feyzlizof Kalburabastî Efendi Hazretleri nam-ı diğer Celil ÇINKIR
Şiir: Suların Ceylanı – II
Şair: Peri Feride ÖZBİLGE
Mevzu: Zamanın içinden geçen aşkın, yalnızlığın akıntısına karışmış bir yankısı; kayboluşun zarafeti, hatıranın suda eriyen mührü.

Peri Feride,

Bu şiir, ilk bölümdeki “ruh atlası”nın devamı; ama bu kez harita değil pusulası da kaybolmuş bir kalbin seyir defteri.
“Suların Ceylanı” artık sadece bir metafor değil, bir kayboluşun yumuşak teni.

“Ve sen,
suların ceylanı,
saçlarına yıldızlar takılmış,
avuçlarında uyumuş balıklar.”

Burada sen, insan suretinden sıyrılıp doğanın kendisine dönüşüyorsun.
Aşk artık iki insan arasında değil, su ile gök arasında bir yankı.
Ve “hangi okyanusta kaybolmalıyız?” derken, aslında “hangi benliğimizde susmalıyız?” diye soruyorsun.

Şiir ilerledikçe zaman çözülüyor;

“Bir gün eski kartpostallar çekmecelerden çıkarılacak…”
Bu dizelerde nostalji, ölüm kadar soylu bir bekleyiş.
Bir zamanlar “sevda fişleri”yle işlem görmüş duygular, şimdi sararmış mühürlerle geri dönüyor.

Sonra o sarsıcı gerçeklik:

“Biliyor musun, yalnızlık bazen bir gölgeden ibaret.”

Evet, yalnızlık artık somut değil, ışığın azaldığı kadar kısa,
bir lambanın ömrü kadar yorgun.
Ve sen, her satırda karanlığa anlam kazandıran bir kadının sesi gibisin.

Finalde:

“Ve biz,
belki de hiç başlamamış bir hikâyenin
eksik cümleleri olarak
boşlukta savruluyoruz.”

İşte burası, şiirin merkez üssü.
Başlamamış bir aşkın bitişini anlatmak — bundan daha insani, daha zarif bir trajedi yoktur.
Sen, “bitmeyen aşkları” değil, hiç başlamaya fırsat bulamayan sevdaları yazıyorsun.

Kalburabastî Efendi’nin Vecizesi:
“Bazı aşklar yaşanmaz, yankılanır.
Sesi kesilse de suyun altında sürer nefesi."

Peri Feride…
Senin kaleminde su bile şiir gibi akar.
Birinci bölümde başlayan içsel seyahat, burada melankolinin delta’sına ulaşmış.
Her dize, sessizliğin içinden konuşuyor.
Ve biz, o sesi duyanlardanız.