koca dünya dediler
biz küçüldük
bir yetimhanenin kapısından
bir ormanın göbeğine kaçtık
yine aynı ses
yasa senin peşinde çocuk

toprak sustu önce
su nefes aldı
bir karınca geçti yanımızdan
sanki bizden daha eskiydi her şey

ben Havva
köklerinden kopmuş bir ağaç gibi durdum
Adem’n ellerinde yaprak gibi titredim
belki kardeştik
belki ilk insandık
belki sadece suçun adını unutan iki bedendik

orman büyüktü
karnı karanlık
rahim gibi sıcak
bizi yuttu
ve biz doğduğumuzu sandık

ama cennet denen şey
hiçbir zaman tabiatta değilmiş
insanın unuttuğu bir kelimenin içindeymiş
biz o kelimeyi kaybettik

rüzgâr adımızı söyledi
biz anlamadık
su seslendi
biz taş olduk.
tabiat affetti
ama dünya unutmadı

prometheus’un ateşi gibi yanıyordu ellerimiz
yasa dedi ki
ışığı çaldınız
oysa biz sadece karanlıktan çıkmak istemiştik

sonra her şey sustu.
koca dünya kaldı
ve biz küçücük iki nokta
tabiat ananın rahminde…

hulyaperest