müjde...
yüreğimde bir sıkıntı fena bir ağırlık var bugün
sanki yalnız olanın derin sızısı sancılı bir özleyiş... say ki doğuştan kronikleşmiş artık vazgeçilmiyor yani anlayacağın anlayacağın hüzün bir kere bulaşmaya görsün insanın yüreğine yapışıp alabildiğine can yakıyor. ama ilginç; ondan kurtulmayı da istemiyor isteyemiyor insan sanki o varken artık daha çok varsın hissediyorsun yani ne kadar soluklaştırsa da sülietini aynada biraz daha görür oluyorsun onu, kendini. esir aldığı ruhunu. müjde; artık osun! bir beden daha hüzne dönüştü yürüdükçe efsunlu buharını salıyor havaya.. kokla! sende duyarsın... saı |