Seni ilk gördüğüm gün başka kim varsa silinip gitti hayatımdan.
Tatlı anılar bir yana, bana acı vermiş kim varsa, hangi olay varsa o an zihnimden silinip gitmişti.
Yepyeni tertemiz bir başlangıçtı bu.
Yaşamın iki yüzlülüğünden soyunup karşına en saf, en yalın benliğimle çıkmıştım.
Sana ait olanı yaşamak istiyordum aslında.
Aşksa aşk, sevinçse sevinç, hüzünse hüzün ve acıysa acı.

Senden gelen ve gelecek olan hiçbir şey korkutmuyordu beni bu hayatta.
Sen yanımda olduktan sonra her şeye dayanabileceğimi biliyordum.
Ne desem de sevdamı anlatsam diye düşünüyordum.
Bugüne kadar söylenmemiş en güzel sevda sözcükleri bile sana duyduğum sevgiyi ifade edemeyecekti.
Dünyanın bütün dilleriyle seni seviyorum desem dahi yetmeyecekti biliyordum.

Nereye gidersem gideyim yanında götürüyordum seni.
Hiç yalnız değildim bu yüzden.
Hİç ama hiç bitmesini istemiyordum.
Ama ben bile nasıl olduğunu anlamadan bitti işte.
Bugüne kadar hep kendi kendime nasıl diye sordum.
Nasıl, neden diye sordum.
Ama ne yazık ki cevabını bulamadım.

Beni kırgınlıklarla, çelişkilerle, cevabı sende olan bir sürü soruyla ve bitmek tükenmeyen dinmeyen keşkelerle bıraktın.
İstesem de istemesem de seni özlüyorum.
Bilmem biliyor musun?
Gayem sana zarar vermek değil, seni incitmek, kırıp dökmek.
Acılarına, yaşam mücadelene, gözlerinde bulduğun huzura ortak olup yüreğini yüreğime, ömrümü ömrüme katıp seni mutlu etmek istiyordum sadece.
Ben sende sadece sana verdiğim sevgiyi kabullenip bu sevgiyi yaşamanı istemiştim.

Soruyorum sana.
Çok sevilmek bu kadar kötü müydü?
Gerçekten böylesine ağır mıydı?
Sana bu sevgiyi vermekte bu kadar direttiğim için beni bağışla.
Bütün güzellikleri hatta bütün kainatı seni sevmesi için birine verseydin yine de bu kadar sevilmezdin.
Yüreğimi koparıp atmak mümkün olsaydı hiç düşünmeden koparıp atardım.

Başımı ellerimin arasına ne ilk ne de son alışım.
İlk acım değil ama en büyük acımsın.
Bir limandayım ve senin bindiğin gemi çoktan uzaklaşıp gitti.
Canım acıyor ve seni hala özlüyorum.
Bekledim, bekliyorum, seviyorum.

Hayati GÜNDOĞDU