Dokuz gün geçti.
Dokuz gün boyunca her sabah başka bir umutla uyandım
Belki bugün içimdeki ağırlık kalkar diye
Ama ağırlık gitmedi
Sadece yer değiştirdi
Bazen göğsümde oturdu
Bazen gecenin bir vakti boğazıma çöktü
Bazen sustu, bazen haykırdı
Ama hiç yok olmadı.

Ben uzaklaştım sandım
Oysa insan nereye giderse gitsin
Kendi kalbini de yanında götürüyor.
Kalbinde yara varsa
Uzaklık sadece manzarayı değiştiriyor
Acıyı değil.

Biraz uyudum
Biraz güldüm gibi yaptım
Sanki hafiflemem gerekiyor gibi davrandım
Fakat içimde hep aynı fısıltı vardı
’Rahatsız olduğunu gizlemek
Acıyı iyileştirmez’

Dokuz gün boyunca gezdim
Ama içimde boş kalan yerlere dokunan hiçbir şey bulamadım.
Ne kalabalık yetti
Ne yol
Ne zaman
Ne sessizlik
Hiçbiri senin yokluğunun açtığı çukuru doldurmadı.

Bugün hafızanın kapılarını tekrar açtım
Sanki kalbimin içinde uzun bir mahzen vardı
Tozlu
Soğuk
Ama gerçeğin hiçbir zaman saklanamadığı bir yer.

İlk kapıda sen vardın
Yüzünün hafif bir gülüşü
Gözlerinin bir zamanlar bana iyi gelen şekli
O kadar tanıdık
O kadar sıcak ki
Bir an kendimi kandırıp geri dönmek istedim
Ama hatırladım
Geçmişe dönmek
Bir fotoğrafı gerçek sanmak gibiydi.

İkinci kapıda hatalarımız duruyordu
Senin yarım cümlelerin
Benim geç kalmış kelimelerim
Ve ikimizin de taşıdığı o görünmez yük
Gurur
İnsan gururu yüzünden kaç kere kendini yaktığını hep geç fark ediyor.

Üçüncü kapıda hüzün oturuyordu
Dokuz gündür yüzünü görmemeye çalıştığım o şey
Beni görünce başını bile kaldırmadı
Sadece fısıldadı
’Ben senden bir şey istemiyorum
Sadece varlığımı kabul et’

Dördüncü kapının arkasında ben vardım
Ama tanıdığım ben değil
Biraz eksilmiş
Biraz yorulmuş
Biraz susmuş
Dokuz gün boyunca hiçbir şeye tam karışamayan
Her şeye biraz uzak duran bir ben
Kendime baktım
Ve acı bir gerçeği öğrendim
’Unutmak güçlü olanların işi değil
Unutmak acıdan kaçanların yalanıdır’

O an anladım
Ben seni unutmaya çalışmıyorum
Ben kendimi kaybetmemeye çalışıyorum.

Dokuz gün geçti
Ama kalbimdeki sızı gitmedi
Çünkü bazı sızılar gitmesi için değil
Bizi değiştirmesi için gelir.

Bugün koridorun sonuna oturdum
Çok yavaş
Çok susarak
Ve içimden şu cümle aktı
’Seni unutmaktan korkmuyorum
Seni hatırlarken kendimden uzaklaşmaktan korkuyorum’

Sonra bir sessizlik çöktü
Hafızanın bile konuşamadığı bir sessizlik
Ve ben ilk kez şunu kabul ettim
Bazı yaralar kapanmıyor
Sadece insan onlarla yaşamayı öğreniyor.

Ve en çok canımı acıtan gerçeği
Kendi kendime söyledim
’Sızı gitmiyor
Çünkü sen gittiğinde
Kalbimde yerini de yanında götürmedin’

Hayati Gündoğdu