Bu gece
sessizliğin ortasından feryat figan bir yalnızlık geçti,
Ömrü boyunca içine attığı haykırışların sesi duyuluyordu adeta.

Bir adam vardı
çilekeş, ruhen yorgun ama hâlâ umutla yürüyen..
Yüreğindeki yükten kurtulmaya çalışan,
ve çıkışı olmayan yolda yürürken,
her adımında çare arayan..

Ölüme bir adım kalsa bile,
yine de "bi umutla" nefes almak isteyen,
"Bu hayatta son anlarım bile olsa!
yine de kalbim sevgiyi tatmadan gitmeyecek" diyen bir adamdı o.

Kalbinde yeni filizlenmeye başlamış bir aşk vardı.

O birgün ölse bile,
"En azından severek öldü" diye fısıldayacaktı sevdiği kadın.
Ne pahasına olursa olsun, bu aşkı yaşamaya değerdi..
Bunu düşündükçe, yorgun adamın gözlerinde bir tebessüm belirdi.
Ona duyguların en özelini tattıran kadına,
minnettar kalan bir nefs’le, sonunu hazırlıyordu.
Adeta adım adım ölüme yaklaşıyordu,
tek kurşunluk canı kalmıştı
ama umrunda değildi artık.

Ha bir gün uzun yaşamıştı
ha bir gün kısa..
Kalbi sevgiyi tatmıştı ya bu ona yeterdi..