Bir harita çizdim kendi içime,
Yolları görünmez, taşları sessiz.
Her adımda bir parça ben kaybolur,
Her dönemeçte bir parça sen belirir.

Gölgeler dans ediyor gözlerimde,
Ay ışığı bile benimle titriyor.
Her sokak, her köşe bir sır fısıldıyor
Ve her sırda bir kalp yolculuğu başlıyor.

Bir nehir geçti, kanım gibi kırmızı,
Sularında senin izlerin kaldı.
Kendi yansımama bakarken anladım,
Bazen kendini sevmek, seni hatırlamak demekmiş.

Taşlara dokundum, soğuk ve ağır;
Ama her taş bir yol gösterdi bana.
Sessizlikten öğrendim en çok,
Her boşluk bir merhamet kapısıymış.

Bir kuş geçti, kanat çırptı gökyüzünde,
Beni çağıran bir melodiydi sanki.
Adını duydum rüzgârda
Ve adımlarım hızlandı sonsuzluğa doğru.

Karanlıkla konuştum, sırdaş oldum,
Korkularımın üstünü örttüm sabırla.
Her korku, her acı bir yıldız oldu
Ve yolumu aydınlatan ışık oldular.

Zaman bir pusula, sapmalar gösteriyor
Ama her sapma kendi yolumdu aslında.
Kendime döndüm, seninle buluştum,
Her hatıra bir menzil, her menzil bir aşk.

Bir çiçek açtı yolumun kenarında,
Kokusu, eski bir bahar gibi taze.
Kalbim sustu ama ruhum konuştu
Ve her konuşma seni fısıldadı tekrar.

Yalnızlık bir gemiydi, dalgalar içinde
Ama ben kaptan oldum kendi denizimde.
Rüzgâr ne kadar sert eserse essin,
Her fırtına bir yıkım değil, bir yolculuktu.

Gözlerimi kapattım, içime baktım,
Bir şehir kurdum sessizlikten ve ışıktan.
Her sokakta sen vardın, her köşede izlerin
Ve ben yürüdüm kendi aşkımın haritasında.

Bir gün duracağım, belki bir sabah
Ama her durak yeni bir başlangıç demek.
Kalbin haritası bitmez, yolculuk sonsuz
Ve her yol seninle anlam bulur, sevgilim.

Artık biliyorum, her menzil bir ders,
Her yara bir rehber, her sükût bir dua.
Kalbin yol haritası uzunmuş meğer
Ve her harita seninle tamamlanır, Rabbimin Emaneti...

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(20 Ekim 2025)