Bir fener söner benden uzak,
Gök yarılmış üstümde;
Yelkenimden savrulan dualar var,
rüzgârın merhametli dizinde.

Bir dalga dokunur alnıma
nefesi kesilmek üzere bir sesle;
Sanki ölüm, tuzla karışmış
acılı bir niyazın içinde.


Her harf bir yara gibi kabuk bağlar içimde;
Bir hece düşer, tınısı kalır uykusuz gecemde.
Çaresizliğin şarkısı yankılanır
karanlığın yıldızsız dilinde;
Bir dua boğulurken susacak
alın çizgilerimde.


Gözlerim kapanırken uzakta bir liman,
Deniz feneri sallanırken
kollarım bitkin ve perişan.
Çırpınmak fayda etmez;
Dalgalar kapar ruhumdan bir can.
Anlaşıldı,
topraktan fayda yok;
bana mezar olacak denizde bu tufan.


Karanlık çökerken,
Görünür ufkumda katkat bulutlar;
Yankılanır boş bir liman kadar cığlıklar.
Kesilir nefesimden arta kalan yarınlar.
İşte son sahnem, son rol:
Buymuş alnıma yazılan ayrılıklar.