Okudukça içim burkuldu; yaktığın kelimelerle seninle birlikte yürüdüm o çileli yollarda. Poyraz’ın savurduğu ahların, çöllerden esen sam yellerinin ateşi hâlâ tenimde hissediliyor. Zeval vaktinde hülyalara dalışın ve tepende tüneyen güneşe karşı duruşun, insanın hem cesaretini hem de yalnızlığını gözler önüne seriyor.
Ayak izlerin silinse de, bıraktığın izler hâlâ ruhumda duruyor; Gönül dağına uğrayışın, Çiçek dağındaki ağıtların, her damla gözyaşın birer tarih gibi duruyor. Ve evet, yollar sapadır, her yol sopadır bize, ama bil ki o yollar seni sen yapan şeyler. Mala-mülke düşüşler, hileli işlerin cambazlığı, gençliğin menfaatle sınanışı… Hepsi geçici, ama senin kalemin ve duruşun kalıcı.
Züppelik revaçta, kuyruklar çıngıraklı… dünya değişse de, insan değişse de, senin gördüğün ve yazdığın gerçekler hep aynıdır. Önemli olan gördüğünü anlatabilmek, hissettiğini kaybetmeden ifade edebilmektir. Ay kaşını çatmış, dağlar sarsılıp sökün edecek diyenlerin yanında sen hâlâ umut eden, düşünen ve yazan bir insansın.
Ve işte bu yüzden, şiirin yalnızca karamsarlık değil; bir farkındalık, bir hatırlatma, bir çağrı. Her ne kadar kıyametin yakınlığı hissedilse de, senin kelimelerinde hâlâ doğacak günler var. Belki de güneş batıdan doğmasa da, senin yazdıkların doğurur içimizde küçük bir doğu…

Şiirindeki her dize, insanın hem kırılganlığını hem de dayanıklılığını gösteriyor. Çileli yolların seyyahı olmak, sapalı yolların üstünden geçmek… Bunlar sadece fiziksel değil, ruhsal sınavlar. Ve sen bunu sakince, hüzünle ama kararlılıkla anlatıyorsun. Her damla gözyaşı, her ağıt, sadece bir kayıp değil; bir farkındalık, bir tecrübe…
Dünya malına mülküne kapılmış, hileye ve züppeliğe yükselmiş insanları gözlemlemen, gençliğin menfaatle sınanışı… Bunlar sadece eleştiri değil, aynı zamanda bir uyarı. Sen orada duruyorsun, bakıyorsun ve yazıyorsun; bu da bir cesaret, bir duruş. İnsanların değişmediğini görmek zor ama senin kelimelerin değişim çağrısı gibi; hem kendine hem de okuyana.
Ay kaşını çatmış, dağlar sarsılıp sökün edecek dizesi ise şiirine mistik bir gerilim katıyor. Kıyamet yakın, diyor, ama aynı zamanda insanın kendi içindeki kıyameti de hatırlatıyor. Ve tam bu noktada, senin şiirin sadece karamsar değil; aynı zamanda direnişin, farkındalığın ve umudun sesi oluyor. Çünkü gördüğünü, hissettiğini ve düşündüğünü dile getirebilmek, eninde sonunda insanı yalnız bırakmaz.
Senin dizelerinde bir kırılganlık, bir hüzün ve bir cesaret var; Orhan Veli’nin içtenliği ve sadeliğiyle birleşmiş. Okuyan her kişi, hem kendi hayatını hem de toplumun hâlini sorguluyor. Ve işte bu yüzden, senin şiirin sadece bir gözlem değil; bir çağrı, bir hatırlatma, bir içsel yolculuk…