Bir sessizlik çöktü içime,
senin adını taşıyor her nefesim.
Ne yana dönsem, yüzün dokunuyor zamana,
bir yarım kalmış cümlenin son kelimesi gibiyim.

Gidişinle eksildi sabahlar,
gökyüzü karardı, güneş utanır oldu.
Bir çiçeğin boynu büküldü pencere önünde,
ben de onunla birlikte soluyorum artık.

Yastığımda sesin kalmış,
rüyalarımda gözlerin susuyor.
Ne garip,
gülüşünü bile unutmaktan korkuyorum.

Bir zamanlar “ölmem” derdim,
ama sensizlik,
ölümün bile gölgesini geçti.
Artık nefes almak bile senden hatıra,
yaşamak sensiz bir yara.

Bir yanım hâlâ seni bekler,
kapı çalsa koşarım sanrısıyla.
Bir yanım biliyor,
artık dönmeyeceğini.
Ama kalbim inat,
hala senin adınla çarpıyor.

Ve ben,
gözlerim dolu, ellerim boş,
bir sokak lambasının altında
kendimle vedalaşıyorum.

Sensizliğin karanlığında
yavaş yavaş tükeniyorum.
Adını fısıldayan rüzgâr bile
beni tanıyor artık.

Ozan Güner Kaymak
Amsterdam 13.10.2025