“Sitemim sana değil… kendime.”
dedim bir akşam, kendi sesimi zar zor duyarak.

Salon karanlıktı.
Çay bardağının buharı duvara vuruyor,
benim içimde ise koca bir sessizlik dönüp duruyordu.
Telefon elimdeydi — yazıp yazıp sildiğim o mesaj yine karşımda:
“Nasılsın?”
Tek kelimeydi ama içinde boğuluyordum.

Bir yerde okumuştum:

“Bir ‘Nasılsın’ lafına hüngür hüngür ağlayacaktım.
İyi ki sormadın.”

O cümle tam kalbime saplanmıştı.
Ben de galiba iyi ki sormamıştım.
Çünkü o an, ağlasaydın… belki ben de dayanamazdım.

Yağmur yağıyordu.
Kafede oturmuştuk —
sen kahveni karıştırırken ben sustum.
Çünkü bazen sessizlik, kelimelerden daha çok şey anlatırdı.
Sen fark etmedin ama o an gözlerimin içiyle vedalaştım.

“Biraz uzaklaştın gibi,” dedin.
“Yorgunum sadece,” dedim.
“Benden mi?”
“Hayır, kendimden.”

O an içimde bir şey kırıldı.
Kelimeler, o kırığın arasından düştü.
Bir daha da toparlanmadı.

Kelimelerle kurduğum köprüler çöktü çoktan.
Ama hâlâ dönüp bakıyorum ardıma;
belki bir harf kalmıştır orada,
bizden geriye kalan küçük bir yankı.

Her cümlemde bir harf eksik şimdi.
Her nefesimde senin adının sessizliği.
Bazen yazarken fark ediyorum —
kalemim bile seni anmadan yazmakta zorlanıyor.

“Biliyor musun?” dedim kendi kendime.
“İnsan bazen duymadığı kelimelerin altında eziliyor.”

Belki de bu yüzden yazıyorum hâlâ;
duyulmamış cümlelerim rüzgârda kaybolmasın diye.

Ev değişmiş.
Pencere başka bir sokağa bakıyor artık.
Bir sabah kahvemi yudumlarken rüzgâr perdeyi araladı.
Bir kâğıt uçtu masadan yere.
Seninle yazdığım bir nottu bu —
yarım kalmış bir cümle:
“Belki bir gün...”

Dizlerimin üzerine çöktüm.
Ne kadar zaman geçti bilmiyorum.
O cümlenin devamını hiç bulamadım.
Ama o an anladım:
Artık seninle tamamlanmaya ihtiyacım yoktu.

“Rüzgâr taşımaz artık sana eksik kelimeleri,” dedim sessizce.
“Çünkü ben, onları içimden uğurladım.”

Ve o an ilk kez,
sitem yerini huzura bıraktı.
Senin adını anmadan da nefes alabiliyordum.
Artık eksik değildim,
sadece bitmiş bir hikâyenin sayfasındaydım.

O sayfayı kapattım.
Rüzgâr dışarıda hâlâ aynı yönden esiyordu —
ama bu kez,
kelimeleri sana değil,
benim sessizliğime taşıyordu.