Sawsan AlSultan, Gazze’li mücahide…
Bir avuç toprakta bin yılın sabrını yoğurdu,
Evi yıkıldı, yuvası yıkıldı, her şeyi yok oldu
Ve yine de "Elhamdülillah" dedi sessizce.

Gece yıkılmış bir evin gölgesinde,
Yıldızlara baktı,
“Biz yine direniriz,” dedi,
“Çünkü umut, molozların altından da filiz verir.”

Sawsan AlSultan, Gazze’li mücahide…
Bir lokma ekmeği bölüp yetimle paylaştı,
Bir bardak suyu öksüze sundu,
Ve kalbinde bir ana gibi büyüttü merhameti.

Aç kaldı, susuz kaldı, uykusuz kaldı,
Ama hiçbir gece umudunu yitirmedi.
Gözyaşlarını toprağa döktü,
Ve o toprak güller açtı bir sabah vakti.

Türkiye’ye hayrandı,
Bozkırın türkülerini dinledi,
Kendi kendine Türkçe öğrendi,
“Selam olsun kardeşlerime” dedi,
Sesi Gazze’nin rüzgârında yankılandı.

Sawsan AlSultan, Gazze’li mücahide…
Belki bir gün dünya susacak,
Ve o mazlum şehrin sokaklarında
Barışın sesi yankılanacak.

O gün, Sawsan’ın gözlerinde
Bir çocuk gülümsemesi kadar saf bir ışık yanacak,
Ve herkes bilecek…
Mücahide Sawsan’ın kalbiyle yaşadığını,
Acıya rağmen, davasına tutunduğunu.
Ve Sawsanların omuzlarında Gazze’nin yeniden ayağa kalkacağını...

Abdurrahman Tümer