Kaç Nefeslik Ömür Kaldı Bilmem

Kaç nefeslik ömür kaldı bilmem,
Her sabah aynı telaşla uyanıyorum.
Bir yanım hayaller peşinde koşarken,
Diğer yanım yorgun, kırılmış, suskun.

Zaman geçiyor, farkına varmadan,
Bir kahve soğuyor masada,
Bir dost eksiliyor aramızdan,
Bir gülüş daha siliniyor aynalardan.

Kaç nefeslik ömür kaldı bilmem,
Ama biliyorum; her geçen gün biraz daha azalıyorum.
Dünyanın yükü omuzlarımda ağır,
Sevinçlerimiz bile aceleye sığınıyor artık.

Bir el uzatsa tutarım sanıyorum,
Ama herkes kendi telaşında kaybolmuş.
Bir bakıyorum, sabah olmuş;
Bir bakıyorum, bir yıl daha geçmiş…

Kaç nefeslik ömür kaldı bilmem,
Ama kalbimde hâlâ küçük umutlar var.
Belki bir tebessüm, belki bir dua,
Belki de içten bir nasılsın yeter yaşamak için.

Ve bir gün bitecek bu koşuşturma,
Bu dünya telaşı, bu bitmeyen hesaplar…
O vakit anlarız belki,
Yaşamak sandığımız şeyin,
Sadece birkaç nefeslik misafirlik olduğunu...