hiçbir sevdaya öykünmezdim oysa
aynı zamanda hiçbir şaire
kalemim rüzgar, ilhamım bulutlardı
ve canveren gönüllere yağmur olup yağardı..

seni herkes gibi sevmedim ben
bu yüzden "hiç kimse" değildim işte
unutmak gayesiyle gözlerini çevirince
kayboldum semavat ortasında yıldızlar mabeyninde..

dilinden çıkan tek bir kelime ihya eder
öldürür anlık somurtmaların
ben yüreğimi sana adadım
kırma, sonsuza giden veda buselerinle..

ben seni aç bir yavrunun bir lokmaya hasreti
müebbet mahbus adamın özgürlük nöbeti
uçsuz bucaksız çöllerde bir yudum su gibi
aldığım nefesler adedince umarsız ve riyasız sevdim..

dersen ki sana unutulmaz bir hatıra bıraktım
bana kalan saf acıdan başka bir şey değil
üzerime asla sönmez bir yangın bıraktın
yarım bırakma, gel tamamlayalım bu sevda öyküsünü..

zincirlenmiş vicdanım kalbinden bir deva bekler
karartma gülüşünü gel, her şeyden güzel
bu onulmaz zulmü bana reva gören gözler
hiç yakmamış gibi umursamaz bu canı..

oysa bu hasreti tek bir kurşunla bitirebilirdin
maktülün olmak onur ve şereftir benim için
ama sen zehrinle ömrümü mahvettin
yürüyen bir cenaze yanıyor sevgin için..

ne istemek ne arzu bu bambaşka bir duygu
kollarında hiç sonu gelmeyecek bir uyku
mühim değil kokunla hiçbir şeyin başı sonu
yüreğimi dağlar ayrılık girdabıyla terk edişin..