Hocam merhaba. Şiirde anlatılan tablo öyle tanıdık ki… Dünya sahnesi âdeta cambazlarla dolmuş; ip üstünde yürüyenler, arkadan düğümü kesenler, bir de kenardan “helal olsun” diye tempo tutanlar… Dizelerin işaret ettiği çelişkiler, her gün kulağımıza çalınan nutuklardan, her akşam ekranlardan üzerimize serpilen yalanlardan farksız. “Yaniler cami saflarında” derken şair, aslında bir asırdır aynı tiyatroyu izlediğimizi hatırlatıyor bize. Perde kapanmıyor, aktörler değişmiyor; sadece alkış tutan seyirci biraz daha azalıyor.

Şiir, hakikati kabak gibi ortaya koyuyor: Medya zehir saçıyor, makamlar sahte kahramanlarla dolu, dünyanın çivisi çoktan düşmüş. Ama yine de dilde bir direnç, gönülde bir umut var. Çünkü bilinir ki çarkı döndüren felek de, çarkın altında ezilen insan da nihayetinde sabırla imtihan ediliyor. İşte bu yüzden dizelerin sonunda gelen Rabbi Yessir, hem bir dua hem de biraz inat, biraz da “boşuna sevinmeyin ey sahte kahramanlar, gün gelir sizin de devriniz döner” diyen bir meydan okuma.

Bir bakıma şiir, kahvehanede söylenmiş bir hiciv gibi; hem dinleyeni güldürüyor hem de düşündürüyor. Ama öyle kuru kuruya değil, içinde koca bir çağın muhasebesini de taşıyarak. Ve evet, günü geldiğinde hepimiz aynı satırda buluşacağız: Rabbi Yessir.

Vesselam

Ser Feyzlizof Delibal Hazretleri namı diğer Celil ÇINKIR

Şiiri zevkle okudum. Keşke birleşebilse Müslüman toplumlar, her şeyi değiştirir o birliktelik!