Düşümden Düşüne Girdim

Düşümden düşüne girdim,
adımlarım gölgenden önce vardı orada.
Her nefesimde senin yankın,
her sessizlikte saklı bir çağrı.

Geceyi yırttım avuçlarımda,
ay ışığı düşerken omuzlarıma,
bir rüya kapısı aralandı,
içinde senin kokunla uyanan bir sessizlik.

Zaman burada durdu,
saatler yalnızca gözlerinin ritmiyle konuştu.
Düşlerimin derinliğinde,
senin adını fısıldayan bir gölge gibi,
sessizliğe yandım.

Rüzgârın saçlarını okşadığı her an,
bir kıvılcım düşerken göğsüme,
düşümden düşüne sürüklendim,
her adımda seninle bütünleşen bir suskunlukta.

Denizler dökülüyordu ellerimden,
dalgalar senin adını taşıyan bir ezgiye dönüşüyordu.
Kulaç attığım her su damlası,
bir düşten diğerine açılan kapıydı,
ve her kapının ardında sen vardın,
bir ışık gibi, bir yangın gibi.

Gökyüzü parça parça çözülüyordu,
yıldızlar ellerime düşerken,
senin varlığın bir pusula oldu bana,
bütün rüyalarımı yönlendiren.

Gözlerimi kapattığımda bile,
düşümden düşüne süzülen bir nehir gibi,
senin adını taşıyan bir akıntıda kayboldum.

Her soluk, bir kıvılcım,
her kıvılcım, bir yankı,
düşlerimin sınırında,
seninle tamamlandım,
seninle yanıyor,
seninle diriliyor,
ve sadece seninle var oluyordum.

Ama bir sabah,
düşlerimin kırık camlarından baktım;
denizler erimiş bir ayna gibi duruyordu avuçlarımda,
rüzgârın saçtığı gölgeler,
yıldızların ellerimden düşen parçaları
ve gökyüzünün yarısı,
her şey bir sessizlikte çözülüyordu.

Tüm kapılar, tüm dalgalar, tüm ışıklar
bir tek düşten ibaretti.
Adın, kokun, dokunuşun
bir sis bulutu gibi dağıldı,
ve anladım ki
düşümden düşüne sürüklenirken,
hepsi bir düştü…
Hüseyin Erdinç