1
Yorum
11
Beğeni
5,0
Puan
191
Okunma
Gece kadehe eğildi,
rakının beyazında kırıldı ay ışığı.
Senin suskunluğun
bütün şehri örten bir perdeydi.
Gözlerin,
karanlığı yarıp geçen bir gizdi;
her bakışında
hasretin bütün zincirleri
birer birer koptu.
Sevişmek
yalnızca ten değil,
ruhun da soyunduğu en derin an.
Dudakların dokundukça
zaman çözüldü,
ve biz şehrin suskun kalbinde
başka bir takvime yazıldık.
Kadehler boşaldı,
gece ağırlaştı,
ama rakının dibinde hâlâ
senin nefesinin izi kaldı.
O iz,
sonbaharın yaprakları gibi
yavaşça üzerime düştü.
Sonbahar yapraklarını döktü,
biz hâlâ birbirimizin teninde
gizlenmiş bir şarkıyı dinliyorduk.
Adem Önal..
5.0
100% (6)
Cevap Yaz